Seni, kendi karanlığımı bile göze alarak sevdim; çünkü seni sevmek, dünyanın bütün gürültülerine karşı içimde tuttuğum en saf ışıktı. Herkesin aceleyle bir yerlere yetiştiği o uzun günlerde, ben sadece sana yetişmek istedim. Kalbimden eksilmeyen o telaş, aslında senin adınla hızlanan bir nabızdı.

İçimde ne kadar kırık varsa, hepsini senin yanına bırakmaktan hiç çekinmedim. Çünkü senden saklamadığım her parçam daha da iyileşti; sen, kimse bilmedi ama yüreğimin en sağlam yeriydin. Bazen dünyaya küstüm, bazen kendime… fakat ne zaman karanlık çöktüyse, seni hatırlamak bir kibrit çakmak kadar kolaydı.

Seni sevmek bir meydan okumaydı belki, ama en çok da kendime karşı kazandığım bir savaştı. Vazgeçmeye elim hiç varmadı; çünkü senden vazgeçmek, içimdeki en doğru yerden vazgeçmek olurdu.

HAKAN