Sanat denilen yaratım, insan ruhunun derinliklerine uzanan bir ayna gibidir. Ancak bu aynaya bakmak, çoğu zaman yalnızlık ve içsel çatışmalarla dolu bir yolculuğu beraberinde getirir. Yazar, ressam, şair ya da müzisyen fark etmez; yaratıcı kişi, zaman zaman yalnız kalmak ister. Yoksa üretmek mümkün olmaz. Çünkü yaratıcılık, sessizlik ve derin bir odak ister. Bu yüzden her sanatçının bir mabedi olmalıdır; oraya kimsenin giremeyeceği bir alan… Ve o mabette, düşünceler özgürce yoğrulur, duygular şekil bulur, hayaller hayat bulur.

O mabede adım atan her sanatçıya herkesin saygı duyması ve onu anlaması gerekir; çünkü mabed, sanatçının içsel dünyasının kutsal bir alanıdır. Tıpkı bir tapınak, ayin gibi…

Yalnızlık, sanatçılar için hem ilham kaynağı hem de bir sınavdır. Toplumdan uzak kalmak, bazen üretkenliği artırır; bazen ise izolasyon hissini derinleştirir. Sanatçı, eserleri aracılığıyla görünür olsa da çoğu zaman anlaşılmamış ve yalnız hisseder. İnsanlarla birlikte olmak ister, ama yaratmak için sessizliğe ve konsantrasyona ihtiyaç duyar; çünkü iyi bilir ki o sessizlik, kalabalığın ortasında bulunmaz.

Depresyon ise, o yalnızlığın karanlık yüzü gibidir… O süreçte onu anlamak gerekir. Yoğun duygular, kaygı ve mutsuzluk, üretimi zorlaştırsa da bazen eserlerde derinlik yaratır; bazen de yaratıcılığı neredeyse durdurur. Ama yalnızlık ve depresyon, sanatçıyı tamamen kırmak zorunda değildir. Tarih boyunca birçok sanatçı, içsel mücadelelerinden güç alarak eserler üretmiştir. Mabedindeki yalnızlık, düşünceleri ve duyguları derinleştiren bir alan olmuştur. Çünkü hatalar, korkular, yüzleşmeler ve sevinçler hep o mabedde işlenir ve esere dönüşür.

Sanatçının mabedi, hem sığınaktır hem de bir laboratuvardır. Denemeler yapılır, yıkılır, tekrar kurulur; bazen ağlanır, bazen gülünür. Dünyaya açılan tüm o eserler, bu yalnızlık ve mücadelelerden doğmuştur. Çünkü her karanlık ona, ışığın varlığını hatırlatmıştır. Sanat, yalnızlığı ve acıyı dönüştürme gücüne sahiptir; sanatçı, kendi iç karanlığında bile bir ışık bulabilir.

Yalnızlık, bir sanatçının sadık yol arkadaşıdır; depresyon ise bazen kaçınılmaz bir misafirdir. Ama ikisi de üretimin ve ruhun ayrılmaz parçalarıdır. Mabedine çekildiğinde ve orada kendi iç dünyasıyla baş başa kaldığında, sanatçı duygularını, korkularını, umutlarını ve hayallerini özgürce keşfedebilir. İşte o keşif, eserlerde şekil bulur; her fırça darbesi, her cümle, her bir nota, sanatçının yalnızlığını evrensel bir dile dönüştürür. Ve böylece, gerçek sanat doğar; yalnızlığın ve acının ışığıyla dünyayı sarsan, ruhları titretip kalplere dokunan bir varoluş biçimi/çığlığıdır o.
O bir şifalanmadır;

Saygı duymak gerekir!