hayatın olağan akışına aykırı aygırlar tepişiyor içimde. eşyanın tabiatına uygun yerlerde duranlarla derdim var. o aygırlar o eşyaları yerinden eden aygıtlara dönüşsün istiyorum.

lafla yürümeyen peynir gemisine kaçak binmiş, gazoz kapakları kadar yersiz isteklerim var.

ama var işte.
var da
olamıyor oluşu, oluşunun imkansızlığıının mantıklı oluşu kadar can sıkıcı değil.

canım sıkılınca, canımı eğlence olsun diye balkondan atılan, içi su dolu minik sarı bir balon gibi hissediyorum. ya da düşünüyorum. hangisi doğru bilmiyorum. niye sarı onu da bilmiyorum. vardır herhalde sembol ilminde bir karşılığı. ben ilim sahibi değilim. bilmiyorum.

balonun her patlayışında (evet bu ilk değil) böyle garip garip cümleler saçılıyor etrafa. kimse de toplamıyor. galiba belediyeler hezeyan temizliği yapmıyor.

öyle leş gibi yığılıp kaldılar. nerden nereye geldim acaba? başa dönüp bir bakayım en iyisi.

tamam.

diyormuşum ki

alayına isyan!