kendimi küçümserken buldum kendimi "eh be koca dünya" derken kendi kendime. ben de az değilim sanıyordum oysa kendimi. bunu demeden hemen önce.

deyince farkettim. dünyada o kadar koca değil aslında. hiç bir şey değil. her şey bir şeyden küçük. hatta çok şeyden çok küçük. içten dışa doğru büyüttükçe çemberi.

çember genişledikçe merkezde kalan ben, gittikçe küçülüyorum. pergelin sivrisi tam göğsümün ortasına batarken. battığı yetmez birde dönerken. döndükçe bir de çapını genişletirken. benden bir çember çizerken etrafıma, merkezde kalan ben küçülüyorum.

küçülüyor ve acıyorum.

bilinen evrenin sınırlarını bilmiyoruz ya hani. hatta bilmemiz imkânsız. anlayabildiğimiz kadarıyla sürekli genişlemekte çünkü.

çember genişlemekte.

ve ben
bir pergel tarafından küçümsenmekteyim.

dönüyor
dönüyor ve acıtıyor.

göğsüm,
bilimsel olarak çok çok çok düşük (teorik olarak mümkün) bir ihtimali umuyor.

bu genişleme birgün duracak, çember kırılacak, evren dağılacak ve içine çökecek.

merkeze.

içime.

o gün görüşürüz lan pergel! o gün görüşürüz...


göğsüm acıyor.
acıyor ve çok imkansızı çok seviyor.

ulan!

neyse...