Farkında mısınız?
Acabaların işgali altındayken yüreklerimiz
Sandıktaki çürük elmalara kaptırdık geleceği
Ne hoşça kal diye kalkan eli dur gitme diye tutabiliyoruz
Ne de alabildiğine katıksız umarsız sevebiliyoruz
Ve akıl tutulmasına yenik düşürdük aşkı
Ne gözden gönülle aka biliyoruz
Ne de menfaatsiz avuçlarımızın içinde yüreğimizi
Yâre sunabiliyoruz

Bildiğimiz bir şey varsa o da şudur
Bit pazarında düşen ikinci el hayatlarla rağbet ediyoruz
Hiçbirimiz kendimizi yaşamıyoruz
Hiçbirimiz kendimiz olamıyoruz
Yüzlerce, binlerce gündelik maske içinde
Kendi gerçek yüzümüzü unuttuk…
.
"Sahi! Hangisi gerçek bendim acaba
Gerçek yüzüm şurada asılı olup ta gülümseyen mi?
yoksa?
Belki de hemen onun yanındaki aşırı hüzün içeren olabilir mi?
Ya da komedinin üstünde gözü yaşlı olan mı?
Belki de şu karamsarlık ifadesi taşıyandı benim asıl kendi yüzüm”
.
Yüzsüzlüğün bu kadar rağbet göreceğini kim bilebilirdi ki
İki ara bir derede kalmış zombiler gibi ne ölüyüz ne de diri
ölümle yaşam arasında bir kısır zaman döngüsünde kaldık
Ve Siyah beyaz resimle de bıraktık gerçek yüzlerimizi.
Aşklarsa çoktan terk-i diyar etti bizi.