Çiçekler açmak için yalnız bahçelere, saksılara ihtiyaç duymazlar. Bütün renk ve ihtişamlarıyla gönlümüzde de açarlar. Kokuları ve renkleri kalıcıdır. Öyle ki, bahçelerde açan çiçeklerin belli bir mevsimi varken, gönlümüzde açanların aylarla sınırlı bir mevsimi yoktur. Kara kışın en sert soğuğunda, yazın en sıcağında bile onlar, hep bahar tazeliğinde süslerler gönüllerimizi.

Umudumuzu yitirdiğimizi, karanlıklara yenik düştüğümüzü zannettiğimiz zamanlarda yapraklarını titretir, kokularıyla umutlarını gönderirler bize.

Sevgimize karşılık beklemeyiz; yine de bizi ne kadar sevdiklerini gösterirler. Bunu yaparken de gönlümüzün gizli köşelerine kök salarak her şeyi sevgi temelinin üzerine kurmamıza yardımcı olurlar.

Onlar, gözümüzün bebeğidir. Onlar, elimizin hüneri... Onlar, her zorluğun üstesinden gelmemize yardımcı olan melekler... Onlar, en güzel, en anlamlı armağan ve onlar; dünyamızın karanlık olduğu anlarda, yüreklerinin sesine bizi sürükleyenler... Çocuklarımız...

Sevgi kuşlarımız sevgi bahçelerinde öten. Gönül bahçelerimizde filizlenen bahar dallarımız.
Kendileri küçük, yürekleri dağlar kadar büyük çocuklarımız.

Ülkü Duysak