Nermin bir zamanlar dansı nefes almak kadar doğal yaşardı.
Mutfakta çay kaynarken ayakları ritme girer, salonun ortasında dönerken saçları havanın hafifliğine karışırdı.
Müzik onun için sadece bir ses değil, kalbinin dışarıya açılan gizli penceresiydi.

Sonra bir gün…
Kimsenin tam anlayamadığı bir sessizlik çöktü içine.
Ne bir kavga, ne bir kırılma…
Sanki biri göğsündeki görünmez bir düğmeye dokunmuş ve ışığını kısmıştı.

Hiçbir şarkı artık onu çağırmıyordu.
O eski ritimler, yabancı bir dil gibi gelmeye başlamıştı.
Ayakları takılıyor, içi sıkılıyor, elleri bile müziğe eşlik etmekten çekiniyordu.
Dans, bir zamanlar nefesiyken şimdi unutulmuş bir alışkanlığa dönüşmüştü.

Bir akşam eve yürürken şehrin serin rüzgârı kaldırım taşlarının arasından eski bir koku yükseltiyordu.
Nermin düşüncelere gömülmüş halde köşeyi döndü ve o an, yıllardır duymadığı bir melodi çarptı kulağına.

Gençliklerinin şarkısı.
Birlikte kahkahalarla döndükleri, geceleri salonda kimse yokmuş gibi dans ettikleri, evliliklerinin en sıcak anlarının şarkısı.

Başını o yöne çevirdiğinde kocasını gördü.
Sokak lambasının altında duruyordu, elinde küçük bir hoparlör.
Yüzünde yorgun ama sabırlı bir gülümseme vardı.

“Hatırladın mı?” dedi, melodinin arasından süzülen sesle.

Nermin’in gözleri istemsizce doldu.
Hatırlamak acıtmıştı ama bir o kadar da ısıtmıştı içini.

Kocası elini uzattı.
“Bir dans?” dedi fısıltıyla, sanki en ufak zorlama duygusunu bile korkutup kaçırmak istemiyormuş gibi.

Nermin başını yavaşça salladı.
“Artık dans etmiyorum…”
Sesi kırılgandı; yılların ağırlığını taşıyan bir itiraf gibiydi.

“Niye?” diye sordu kocası, bir adım bile yaklaşmadan.

“Bilmiyorum,” dedi Nermin. “Bir gün içimdeki o şey kayboldu. Dans ederken kendimi buluyordum. Sonra… kendimi kaybettim.”

Kocası gözlerinin içine baktı.
“Belki de artık kendinin başka bir halini bulmanın zamanı gelmiştir,” dedi. “İstersen… birlikte buluruz.”

O söz, Nermin’in kalbindeki yıllardır kapalı duran düğmeye hafifçe dokundu.
Hafif bir titreşim…
Küçük ama yaşayan.

Müzik sokakta akmaya devam ediyordu.
Nermin derin bir nefes aldı.
Bu kez korku, içindeki ışığın önüne set olamadı.

Kocasının uzattığı eli tuttu.

Ellerinin değdiği anda yıllardır unutulan bir sıcaklık aktı içine.
Ayaklarının altındaki zemin hafifçe titredi sanki; ritmin, yıllardır uyuyan bir kuş gibi kanat çırpmasıydı bu.

“Hazır mısın?” dedi kocası.

“Neredeyse…” dedi Nermin, gülümseyerek. “Ama belki de böyle hissetmek yeterlidir.”

Kocası onu kendine doğru çekti.
Müzik hırıltılı geliyor, rüzgârı kesen her an melodiye küçük bir boşluk bırakıyordu; ama hiçbir eksiklik o anın güzelliğini bozamıyordu.

Ve Nermin…
Yıllar sonra ilk kez adım attı.
Önce tereddütlü, sonra hafif… ardından ritme teslim olmuş bir adım.

İkisi, sokak lambalarının solgun ışığı altında, eski bir şarkının sıcaklığına karışarak dans etmeye başladılar.
Nermin dönerken saçları havaya karıştı, nefesi ritme eşlik etti, kalbi uzun süredir unuttuğu bir kapıyı araladı.

Kocası kulağına fısıldadı:
“Hoş geldin.”

Nermin gözlerini kapadı.
“Ben de kendime hoş geldim,” dedi.

O gece, dans ona eskisini geri vermedi.
Daha güzel bir şey verdi:
Kendine yeniden dönüşü.

Ve o sokakta, yıllar sonra attığı ilk adımın sesinde, hem aşkın hem umudun hafif bir kıpırtısı vardı.

Yazan
Korhan KÜLÇE
www.korhankulce.com