Ben nefreti hiçbir zaman sözlerime giydirmedim. Çünkü üşüdüğüm zaman bulamadığım sevgiyi öfkemin ateşiyle ısıtmadım ben, içimde közlenen acımla ısıtmaya çalıştım o da gittikçe bir yangına dönüştü. Her yerimi yakıp kül edinceye kadar sevdim, sevdikçe yandım, daha çok yandım. Ben yandıkça gözlerim sustu. Bir zamanlar hevesle parlayan, sevgiyle yanıp tutuşan, heyecanın resmi gözlerimin manisini kestiler anne. Geceleri ne ninnilerle uyuttuğum, gündüzleri ne hayallerle beslediğim porselen kalbimi bir anda parçalara ayırıp önüme attılar.

Kesemedi, ne kadar keskin olsa da kesemedi hiçbirini. Her bir parçası için göz pınarlarım çatlarken birini bile öldüremedi ne sevgisini ne de nefretini. Ne benim sevgimi ne de nefretimi. İçimde yeşeren çiçeklerimi kopardılar anne, içimde sevdiğim sevgimle ektiğim tohumları vahşice söküp aldılar içinden. Duygularımı ektiğim, umutlarımı doğuran bahçelerimdeki toprakları harap ettiler.
Sevmekten nefret ettirdiler beni anne, bir parça sevgiyi önüme atıp çekip gittiler kapımdan. Gözlerinde en ufak hatır yokken o kadar keyifle gülüyorlardı ki yüzüme. Kalbime her vurduklarında kırıkların onlara değil umutlarıma batmasındandı belki.
Her vurdukları kurşunu kalbimde bir ışık sandım. Denizlerimi kirlettiler önce tüm zehirlerini bitirinceye dek, ben güllerimin dikeni sandım acımı. Sonra iliklerime kadar çektiler umudumu ben sevgiye susadım sandım..

Sanmak en büyük cezaymış meğer, bilmek o kadar acı değilken..

Rüya