YALNIZLIĞA TUTULAN NOTLAR: BİR ADAMIN KAYIP SABAHLARI

* Bölüm 01: Yalnızlığa Uyanış

Bugün sensizliğin ilk sabahına sokakta uyandım.
Böyle olmasını istedim

Soğuktan kıvrılmış bedenimle, uykudan çok yorgunluğun ağırlığı vardı üzerimde.
Etrafımdan geçen rüzgâr bile tenime yabancı geldi;
sen gidince sanki hava bile beni tanımayı bıraktı.

Evin sessizliğini değil, bu kez sokağın sert sessizliğini duydum.
Ne adımlarının sesi vardı,
ne mutfakta kaynayan kahvenin sıcak kokusu…
Sokak lambasının loş ışığı yüzüme vururken içim titreşti.
Sensiz kalınca, evin duvarları değil, bu şehrin kaldırımları bile nefes almayı unuttu sanki.

Sokak yavaş yavaş uyanırken ben hâlâ olduğum yerden kalkamadım.
Bir dükkân kepenginin açılış sesi,
bir çöp kamyonunun uzak uğultusu,
birinin taze simit seslenişi…
Dünya güne başlıyordu,
ama ben sensizliğin soğuğunda,
sabaha seni kaybetmiş bir adam olarak uyandım.

Sabaha karşı eve sürüklenir gibi geldim.
Yüzümü yıkarken aynadaki adama baktım ve içim burkuldu.
Sanki yıllar önce kaybettiğim bir tanıdığımla göz göze geldim.
Bakışlarımın altında biriken yorgunluğu ilk kez bu kadar net gördüm.
Demek ki ayrılık, sadece sevdiğinden değil, kendinden de uzaklaşmakmış.

Mutfağa geçtim.
Elim alışkanlıkla iki bardak çıkardı.
Senin için olanı usulca geri yerine bıraktım.
Küçük bir hareket… ama öyle bir içime oturdu ki,
yokluğunun tadı çaydan bile daha acı geldi.

Evin içinde hâlâ sen varsın.
Her köşede, her rafta, her eşyanın gölgesinde.
Masanın kenarında unuttuğun küçücük toka… ona dokunduğumda
kalbimde bir şey hafifçe kırıldı.
Meğer bazen en büyük acıyı en küçük izler bırakıyormuş.

Bugün yeni bir şeyi daha anladım:
Ayrılık, iki insanın susarak uzaklaşması değil sadece.
Günlerin rotasını kaybetmesi,
alışkanlıkların yerinden sökülmesi,
hayatın büyük bir sessizliğe teslim olmasıymış.

Sabah güneşi perdeden içeri süzüldü.
Sen “Bu ışık ne güzel” derdin.
Ben o anı düşününce gözlerimi kaçırdım.
Çünkü bugün ışık bile eksik, sanki dünyaya yarım doğuyor.

Bu sabah sensizliğin ağırlığı ilk kez bu kadar belirgin.
Kabul etmek acıtıyor, taşıması zor…
Ama yazıyorum.
Belki iyileşmek için, belki seni unutmamak için,
belki de fark etmeden kendime tutunmak için.

Belki bir gün okursun, belki hiç haberin olmaz.
Ama şunu biliyorum:
Sensizliği yazmak bile zor,
yaşamak ise kelimelerin taşıyamadığı kadar.

Yazan
Korhan KÜLÇE