Bir sabah, kar taneleri düşerken, fark edersin:
Kasım, kışa hazırlanmaz. Bahara hazırlanır. Yeni umutlara..
Sessiz bir veda sahnesidir. Yapraklar, dalların son öpücüğüyle ayrılır; her biri birer gözyaşı damlası gibi yere iner. Sarı, kırmızı, kahverengi… Renkler solarken, rüzgâr onları yeni bir heyacanla savurur; sanki “unutma” der gibi. Ama bu düşüş, bir son değil; toprağa dönüşün ilk adımıdır. Umutların, heveslerin yeniden uyanışıdır.
Sevgi de böyledir. Bazen bir Kasım yaprağı gibi titrek, kırılgan, rüzgârda savrulur. Gözlerinde bir bakış, dudaklarında yarım bir cümle kalır; sonra sessizlik. Ama o sessizliğin altında, görünmeyen bir kök hâlâ yaşar. Aşk, dallardan kopan yaprak değil; toprağın derinliğinde, karanlıkta, soğukta bile sımsıkı tutunan o köktür. Bazen bir yaprak gibi narindir, rüzgârın en küçük esintisinde titrer. Bazen de kök salar, en sert fırtınalara meydan okur. Kasım’ın soğuk sabahlarında, elinde sıcak bir çayla pencerenin önünde dururken, sevginin bu iki yüzünü düşünürüm. Bir yanda geçip giden anlar, bir yanda ise kalpte kök salmış o derin bağlar..
Her yaprak, bir veda gibidir; ama bu vedada bir hüzün değil, bir yenilenme saklıdır. Çünkü biliyoruz ki, dökülen her yaprak, ilkbaharın müjdecisi olacak yeni bir filizin yolunu açar.
Dökülen yapraklar, sevdiklerine en güzel şiirlerini yazar: “Korkmayın, her son bir başlangıçtır.” Bir yaprak düşer, ama ağaç dimdik ayakta kalır. Bir tartışma, bir mesafe, bir sessizlik olur; ama gerçek sevgi, o sessizliğin içinde bile büyümeye devam eder. Kasım, bize bunu öğretir: Sevmek, sadece baharın çiçeklerini toplamak değil, hazan yapraklarıyla birbirine sarılmayı bilmektir.
Dalından yavaş yavaş yere süzülen, dokunduğunuz anda kırılan yaprakların sesini dinleyin. O çıtırtılar, sevginizin hikâyesini anlatıyor. Her yaprak, bir gülüşünüz, bir bakışınız, bir “seni seviyorum” deyişinizdir. Ve o yapraklar toprağa karışsa bile, sevginiz gökyüzüne uzanan bir ağaç gibi hep yeşil kalacaktır.
Her biri bir mektup gibi yere düşer; kimisi sarı bir “özledim”dir, kimisi kırmızı bir “gitme” yalvarışı. Ama altında, toprağın kucağında, kökler hâlâ sımsıkı sarılır birbirine. Sevgi, işte bu köklerdir. Dökülürüz, evet; ama yeniden filizleniriz.
Dökül, ey sevgili. Düş, ey kalp. Çünkü düşen her yaprak, bir umudun tohumudur.