sevginin semalarında martılar dolaşır,ayrı yolculuklarda ama aynı hüzünleri tattırır insana..mesafeler arttıkça,geldiğimiz yerden uzaklaştıkça olgunlaşan bir yüzümüz olur..gözlerimizde yaş yoktur ama ağlıyoruzdur artık,aynı trene yerleştirilmiş farklı insanların birbirine kanaması gibi..yollarımız ayrıdır artık ve bir daha hiç tutuşmaz ellerimiz,şakalar da yapamayız birbirimize..yıllar sonra yolda karşılaşsak tanımayız bile birbirimizi,tanısak bile yolumuzu değiştirir yine tanımazlıktan geliriz..oysa yine biz değil miydik birbirimize ayrılmama sözü veren,senenin aynı günü aynı aynı yerde buluşmaya karar veren,söz veren..yoksa saati mi,yeri mi unuttuk..hayır,sevmeyi-sevilmeyi unuttuk..trenler akıp gider hayata,bizi sürükler düş ülkelerinde..bir trene bakıp da geçmişi gözünde canlanmayan insan tanımam ben..herkesin vedası vardır elbet bir yerlerde;acıklı-dokunaklı..kendine sahip çıkamaz sonra,hele bir de ondört onbeşinde sevdiyse..onun sevmesi gerekmez,kendi sevmiştir çoktan..çocukların günahı olmaz,günahsız sevenin de yalanı..yalan yoksa eğer bir sevgide işte onun üstünden ne zaman geçse de içinden aynısı çıkar..ayaklarını koparın,kollarını kesin..kalbi-aklı kaldıkça geri aynı sözü tekrarlayacak dil olmasa bile gözyaşıyla çizer resmini..