Yolcular, korkuyla hızla yürürken,
Başlarını eğip, adımlarını daha da sıklaştırdılar.
Nereye gidiyorlardı?
Neden gidiyorlardı?
Bilinçleriniyitirmiş gibiydiler
Sanki bir zamanlar hep var olanlar şimdi ortaya çıkıyordu
Neydi o korkunç şey
Bir şeyin eksikliği,
Bir bilinçaltı boşluğu,
Bir hayalet mi, bir kabus muydu?
Yolculardan biri, dizlerinin üstüne çökerek bir an durdu.
Nefes almak, nefes vermek gibi bir şey değildi bu.
Yavaşça arkasını döndü,
Ve gözlerinde o korkunç şeyi gördü—
Bir şekil, belirsiz, bulanık, ama bir şekilde gerçek.
Kolları ince, bacakları uzun,
Ve sadece karanlık bir silüet gibi
Havanın içinde kayboluyordu.
Birden, bulutların arasında bir ışık parladı
Uğursuz ve soğuk, fakat bir o kadar da güçlü.
Azabın nefesini hissediyor gibi oldum, dev bir güç, öylesine yoğun,
Öylesine gerçek ki, onu hissedebiliyordum
O an, her şeyin, her yaşamın,
Her doğan güneşin sonlanabileceği bir an olduğunu düşündüm.

Uzaktaki yoldan geçenler yollarda aceleyle yürüyorlardı
Tüm dallar ve otlar titriyordu
Bu arada, cam gibi, kızıl yanaklı bulut ,
bize doğru yürüyen bir dağ gibi büyüdü.
Çayırlarda kısrakların ürktüğü ve meleyen sürülerin kaçtığı görüldü.
Bir parıltı; donuk bakır bir yansımayla bulutları aydınlattı.

Yavaşça, toprağa düşen ilk yağmur damlaları, kaybolan umutları,
Bir zamanlar var olan canlılığı hatırlatan bir iz gibi üzerime düştü.
Derin bir iç çekiş, her şeyin sona erdiğini bildiren,
Ama aynı zamanda her şeyin bir şekilde devam edeceğini-
Söyleyen bir içsel huzurla birleşti.
Fırtına nihayet gelmişti ve her şey, her şey yeniden doğacaktı...

.
Mustafa Yaman
10 kasım 2025