Ruhun Pasını Önlemek: Korozyondan Kalp Temizliğine

Yazar: Murat Kerem



İnsanın İmtihan Sırrı ve Tövbenin Hikmeti

Resûlullah (s.a.s.) şöyle buyurur:

“Nefsim kudret elinde olan Allah’a yemin ederim ki, eğer siz hiç günah işlemeseydiniz, Allah sizi götürür; yerinize günah işleyen, sonra da Allah’tan mağfiret dileyen ve O da onları bağışlayan bir topluluk getirirdi.”
(Müslim, Tevbe, 9; Tirmizî, Daavât, 105)

Bu hadis, insanın varoluş sırrını anlatır.
İnsanoğlu, hata yapabilme ihtimaliyle imtihan edilir; ama o hatadan dönme yeteneğiyle yücelir.
Allah Teâlâ melekleri günahsız yaratmıştır; fakat onlara tövbe nasip etmemiştir.
İnsanı ise irade sahibi kılmış; böylece düşüp kalkarak, yanılıp pişman olarak manevî bir olgunluğa erişmesini dilemiştir.

İşte bu yüzden tövbe, yalnızca bir pişmanlık değil; ruhun kendini onarması, yeniden dirilmesidir.
Tıpkı metallerin korozyonla yıpranması gibi, insan kalbi de günahlarla kararır; zamanla pas tutar.
Ve her pas zamanında temizlenmezse derinleşir, katılaşır; sonra vicdanı bile delip geçer.



Zamanla Yıpranan Metal, Zamanla Paslanan Kalp

Kimyada “korozyon” denilen bir hadise vardır.
Metal, nemle, oksijenle, tuzla ya da asitle temas ettiğinde sessiz bir çözülme başlar.
O an hiçbir şey fark edilmez; ama içeride bir bozulma vardır.
Bir gün yüzey kahverengine döner; işte o zaman her şeyin çoktan geç olduğu anlaşılır.

Kalp de böyledir.
Günah, gaflet ve nefsin istekleriyle temas ettikçe yavaş yavaş kararır.

Kur’ân bu hakikati şöyle dile getirir:

“Hayır! Bilakis, işleyip durdukları (günahlar) kalplerini paslandırmıştır.” (Mutaffifîn, 83/14)

Peygamber Efendimiz (s.a.s.) buyurmuştur:

“Kul bir günah işlediğinde kalbinde siyah bir nokta belirir. Tövbe eder, vazgeçer ve istiğfar ederse kalbi parlatılır. Devam ederse o leke büyür, sonunda bütün kalbini kaplar.”
(Tirmizî, Tefsir, 83)

Nasıl ki bir metal yüzeyi paslandığında cilası söner, kalp de günahlarla matlaşır.
Ve eğer bu süreç durdurulmazsa, bir süre sonra ışığı tamamen kaybolur.
O yüzden, kalbi korumak tıpkı madeni korumak gibidir: sürekli bakım ister, hassasiyet ister, dikkat ister.



Maddenin Korunma Yolları: Mühendislikten Maneviyata İlham

Bir mühendis metali korumak için çeşitli yöntemler kullanır.
Kimi yüzeyi boyayla kaplar, kimi galvanizle daha sağlam bir tabaka oluşturur,
kimi de metali paslanmaya sebep olan ortamlardan uzak tutar.
Çünkü bilir ki zarar başlamadan alınan önlem, onarım zahmetinden çok daha kolaydır.

İnsanın ruh dünyası da böyledir.
Bir günahı işlememek, işledikten sonra pişman olmaktan çok daha kolaydır.
Nasıl ki bir mühendis koruyucu bir tabaka ekleyerek metali korursa,
insan da kalbinin etrafına iman, sabır ve zikirden bir zırh örmelidir.
Çünkü pas başlamadan önlenirse, içteki cevher asla bozulmaz.



Sedd-i Zeria: Günaha Giden Kapıyı Kilitlemek

İslam hukukunda “Sedd-i Zeria” diye bir kavram vardır:
Kötülüğe giden yolları baştan kapatmak anlamına gelir.
Bir fiil doğrudan haram olmasa bile, harama götürme ihtimali varsa önceden engellenir.

Kur’ân’da bu prensip şöyle öğretilir:
• “Zinaya yaklaşmayın; çünkü o, son derece çirkin bir iştir ve çok kötü bir yoldur.” (İsrâ, 17/32)
• “Yetim malına yaklaşmayın; ancak en güzel bir şekilde (koruyarak) yaklaşabilirsiniz.” (En‘âm, 6/152)
• “Açıkta olanına da gizli olanına da fuhşiyata yaklaşmayın.” (En‘âm, 6/151)

Rabbimiz burada yalnızca günahı yasaklamaz; günaha giden yolu da kapatmamızı ister.
Bu da tıpkı metali nemden, tuzdan ve asitten uzak tutmak gibidir.
Yani kalbi korumak, pası temizlemekten çok daha kolaydır; yeter ki erken davranılsın.



Kalbi Canlı Tutmanın Yolları: İnabe, Evbe ve Tövbe

Kalp, düzenli bakım isteyen bir bahçedir.
Ne kadar sulanırsa o kadar yeşerir, ne kadar ihmal edilirse o kadar kurur.
Bu bakımın üç temel yolu vardır: inabe, evbe ve tövbe.

İnabe, kalbin her an Allah’a yönelme hâlidir.
Niyetin saf, yönün doğru olması kalbi dış etkilerden koruyan görünmez bir zırh gibidir.

Evbe, gün içinde defalarca Rabb’e dönmek, her düşüşte yeniden doğrulmak demektir.
Bu, ruhun günlük temizliğidir.

Tövbe ise zarar oluştuğunda yapılan onarım işlemidir.

Kur’ân buyurur:

“Ey iman edenler! Allah’a samimi bir tövbe ile dönün.” (Tahrîm, 66/8)

Tövbe, kalbin pasını söken en güçlü ilâhî ilaçtır.
Ama bu ilaç yakıcı değil, arındırıcıdır; insanı yakmadan temizler, yeniden diriltir.



Pas Temizliğinde İlâhî Ölçüler

Resûlullah (s.a.s.) buyurur:

“Kalpler de paslanır; onu zikir parlatır.” (Beyhakî, Şuabu’l-İman)

Said Nursî aynı hakikati şöyle ifade eder:

“Kalbin cilası tefekkür ve zikirdir; gaflet paslandırır.” (Lem’alar)

Tövbe, sadece günah sonrası dönüş değil; paslanma ihtimaline karşı sürekli bir bakım disiplinidir.
Sedd-i Zeria ise günah öncesi en güçlü koruma kalkanıdır.

İşte kalbi korumanın formülü budur:
Önleyici tedbir, düzenli bakım ve gerektiğinde tamir.



Kalbinize Boya Çekin, Ruhunuza Galvaniz Yapın

Bir usta, pas tutmuş metali önce temizler, sonra koruyucu bir boya çeker.
Bazen daha da sağlam olması için üzerine galvaniz kaplama yapar.
Bu işlem metalin ömrünü uzatır.

Ruh için de aynı yöntem geçerlidir:
Tövbe pası söker, zikir yüzeye parlaklık verir, salih ameller kalbi koruyucu bir zırh gibi kaplar.
Sedd-i Zeria günaha giden yolları kapatır, inabe kalbi her gün yeniler, tövbe ise derin çizikleri onarır.

Böylece kalp, manevî korozyona karşı dayanıklı hâle gelir.
Çünkü metal paslandığında yalnızca kırılır;
ama kalp paslandığında kararır.

Maddede korozyon dünyalık zarara yol açar;
ruhta korozyon ise ebedî kaybın habercisidir.

Unutma:
İman kalbin galvanizidir; tövbe onun cilası; zikir ise kalıcı koruma tabakasıdır.
Pas başlamadan durdurmak, pası temizlemekten hem kolay hem de emniyetlidir.
Ve bu çağda ruhunu korumak, bir mühendislik değil; bir kulluk sanatıdır.

Kaynakça
1. Müslim, Sahih, Tevbe, 9; Tirmizî, Sünen, Daavât, 105.
2. Kur’ân-ı Kerîm, Mutaffifîn Suresi, 83/14.
3. Tirmizî, Sünen, Tefsir, 83.
4. İbn Kayyim el-Cevziyye, İ’lâmu’l-Muvakkiîn.
5. Kur’ân-ı Kerîm, İsrâ Suresi, 17/32.
6. Kur’ân-ı Kerîm, En‘âm Suresi, 6/152.
7. Kur’ân-ı Kerîm, En‘âm Suresi, 6/151.
8. Said Nursî, Mektubat.
9. Kur’ân-ı Kerîm, Tahrîm Suresi, 66/8.
10. Beyhakî, Şuabu’l-İman.
11. Said Nursî, Lem’alar.