Kimi insanlar vardır hayatımızda; varlıkları sessiz bir melodidir, yokluklarıysa içimizde boşluk bırakır. Onları kırmaya, kırıldıkları yerleri sarmaya ya da sevmeye yeterince zaman bulamayız.
Günler geçer, kelimeler susar, dudaklarımızdan dökülmeyen “seviyorum”ler ve uzatamadığımız eller birikir içimizde.

İşte o an fark ederiz ki, bazı borçlar vardır ödenemeyen; kırdığımız bir yüreğin ağırlığı, sevgiye dair gecikmiş bir adım…
Onların hakkını vermek, zamanın ellerinden kayıp gittiği yerde imkânsızdır artık.

Yine de bilmek gerekir ki; içimizde bir yerde, sessiz bir özür ve suskun bir sevgi hep kalır.
Ve belki de hayatın en saf öğretisi budur: sevmeyi ertelememek, kırmamayı öğrenmek…
Çünkü zaman geri gelmez, insanlar gidiverir; geriye kalan sadece vicdanımızın ve kalbimizin sessiz hesaplarıdır...

Yolu sevgiden geçen tüm insanlara Selam olsun

S.k..