Kalbimin dinlenmeye ihtiyacı var…
Çünkü yıllardır savaş meydanı gibi;
bir tarafı affetmeyi öğrenirken,
diğeri unutmayı beceremedi.

Bir sabır taşı gibi susarak büyüdüm ben,
ne içime sığdı acılarım, ne kelimelere dökülebildi.
Her iyiyim dediğimde biraz daha eksildim,
her gülüşümde bir şey sustu içimde.

İhanet gördüm, beklemediğim yerden,
ayrılıklar yaşadım, hazır olmadığım anlarda.
Dost bildiklerim, sırtımdaki en sessiz hançerleri taktılar.
Ve ben her seferinde olsun dedim,
çünkü kırıldığımı göstermek bile lüks gibiydi.

Bekledim…
bir söz, bir özür, bir anlayış.
Ama en çok da, gerçekten kalmak isteyen birini.
Gelmedi.
Belki de hiçbir zaman gelmeyecek.

Artık içim bağırmıyor, sadece sızlıyor.
Kalbim, sanki uzun bir yolun sonunda oturmuş,
yorgun bir yolcu gibi dizlerini tutuyor.
Biraz su, biraz sessizlik istiyor
belki biraz da unutulmak.

Kırgın değilim kimseye,
ama her şeyden biraz yoruldum.
İyilikten, açıklamaktan, güçlü görünmekten…
Her şeyi içimde çözmekten yoruldum.

Şimdi sadece susmak istiyorum.
Bir ağacın gölgesinde, kimsenin bilmediği bir yerde rüzgârla dertleşmek,
ve kalbimi kendi hâline bırakmak.

Belki bir gün yeniden çiçek açar içim,
belki bir sabah yeniden sevmeye cesaret ederim.
Ama bugün değil.
Bugün sadece kalbimi dinliyorum
nasıl çarptığını,
nerede ağladığını,
ve hangi sessizlikte huzur bulduğunu…

Esma Canyurt

Birikmişlik...