Bir insan nasıl üzülürmüş, işte o an anladım. Hani derler ya karadenizde gemilerin mi battı ? Benim de yazdığım tüm eski şiirlerim batmış, biriken anılar batmıştı. Durun bu olayı da anlatayım size.

Bu okula memur olmadan önce Taksim’de Bedaş’ta çalışıyordum. Şirketin koordinatörü Şafak Abla diye çok iyi birisi vardı. Gel zaman git zaman, bu benim şiir yazdığımı duymuştu. Bana :

- Enes sen şairmişsin doğru mu ?

- Eh işte Şafak Abla, kendi çapımızda bir şeyler yazmaya çalışıyoruz. Daha amatör sayılırım.

- Bak ben de isterim bir şiir, bana da yaz olur mu ?

Kırmadım tabi bu isteğini Şafak Abla’nın. Hatta üç dört tane yazdım. Hepsini de çok beğenmişti.

Bu bir ara şiir defterlerimi istedi. Ben o zaman sanırım beş tane şiir defteri yazmıştım. O şiir defterleriyle otobüste yine işe gidiyorum. Defterler elimde bir çantanın içindeydi. Sabah çok erken o zaman. Bir saatlik yol var Sancaktepe’den Taksim’e. Uykum gelmiş uyumuşum hemen. Otobüsün tam körüklü yerinde sen tut, elimden çanta düşsün. Bir de uyandım ki şiirlerim kaybolmuş. Acaba otobüsün o körüklü yerin neresindeydi kim bilir ?

İşe vardığımda durumu Şafak Abla’ya söyledim. Bu bir üzüldü, bir üzüldü ki sormayın. Ben de çok üzülmüştüm ama bu nerdeyse daha fazlaydı.

Ama aklımda o an hatırladıklarımı yine yazmıştım o akşam. Ama hatırlayamadıklarıma ne oldu dersiniz?

Yıllardır gayretle, çabayla yapılan emek, böyle bir çırpıda yok oluveriyor. Ziyan oluyor. Ama yıldırmasın bu bizi. Usandırmasın da... Aksine, her şeyde bir hayır vardır deyip çaba göstermeye devam.

09.10.2022