Kömür karası gökyüzüne inat, bir bir yanıyordu yıldızlar. Rüzgâr, Cemal Usta’nın marangozhanesinin önündeki kavak ağaçlarında ıslık çalıyor, tahta talaşleriyla karışan kekik kokusu, gecenin serinliğinde ayrı bir rayiha katıyordu havaya. Cemal Usta, elindeki ceviz ağacından oyduğu minik bir kuşu son kez zımparalıyordu. Her dokunuşu, yılların yorgunluğunu taşıyan parmaklarıyla değil, adeta bir sevgiyle okşuyordu ahşabı.

Kapıda bir gölge belirdi. Selim… Köyde herkesin "Alacaklı Selim" diye andığı, cebinde küçük bir defter, dilinde hep faiz oranları olan adam. Cemal Usta, başını kaldırıp baktı, yüzünde ne korku ne de öfke vardı. Sadece derin bir sükunet.

"Buyur Selim," dedi sessizce. "Otur şuraya."

Selim, kemerine takılı anahtarların şıngırtısıyla içeri girdi. Gözleri, atölyedeki bitmemiş dolapların, oyulmuş kapıların üzerinde gezinirken, "Usta," dedi, sesi her zamanki gibi tiz ve hesaplı. "Şu borç meselesini bir halletsek. Vade çoktan geçti."

Cemal Usta, zımparayı bıraktı. Cebinden buruşuk bir kağıt çıkardı. Üzerinde, Selim’in kendi el yazısıyla yazdığı rakamlar vardı. "Şu kadar lira," diye mırıldandı. "Evet, evet hatırlıyorum. Kızımı evlendirirken lazım olmuştu."

Selim, defterini açtı. "Anapara bu, üstüne üç aylık gecikme faizi…"

"Faizini de hesaplamışsın demek," diye sözünü kesti Cemal Usta, ama sesinde bir kırgınlık yoktu. Sadece bir kabulleniş. "Peki, ödeyemezsem?"

Selim, bu soruyu bekliyor gibiydi. "O zaman dükkan… Bu dükkan rehin kaldı usta. Hukukun yolu belli."

Cemal Usta, etrafına şöyle bir baktı. Bu dükkan, sadece tahta parçalarının kesilip biçildiği bir yer değildi. Burada, köyün her çocuğunun ilk oyuncağı doğmuş, her gelinin çeyiz sandığı işlenmişti. Burada, babasının elinden tutup ilk rendeyi öğrendiği yerdi. Gözleri, köşede duran, tozlu bir beze sarılı bir şeye takıldı.

"Ama ben," dedi yavaşça, "sana başka bir şey vermek istiyorum Selim."

Selim’in kaşları çatıldı. "Ne vereceksin? Tahtadan oyulmuş kuşlar mı? Onların piyasada değeri yok."

Cemal Usta, köşeye yürüdü. Tozlu bezi kaldırdı. Altında, kiraz ağacından yapılma, incecik işlenmiş, kapağında selvi motifi olan bir kutu duruyordu. Kutuyu Selim’e uzattı.

"Al," dedi. "Borcum budur."

Selim, şaşkınlıkla kutuyu aldı. İçini açtı. İçi boştu. "Bu da nedir?" diye sordu, sesi ilk kez belirsizlikle titreyerek.

Cemal Usta, sandalyesine yeniden oturdu, eline zımparayı aldı. "O kutu," dedi, ahşabı okşarcasına zımparalamaya devam ederken, "sen küçükken, baban için yaptığım kutunun aynısı. Hatırlıyor musun? En sevdiği tütün şişesini koyardı içine. Vefatından sonra, sen onu hep yanında taşırdın. Ta ki o kaza gününe kadar."

Selim’in yüzü bembeyaz oldu. Yıllar önce, babasının tarlaya giderken kullandığı traktörün devrildiği o lanet günü hatırladı. Babasının cansız bedeninin yanında, cebinden çıkan o kutu paramparça olmuştu. O günden sonra Selim değişmiş, insanlara güveni kalmamış, her şeyi parayla ölçer olmuştu.

"Nasıl… Nasıl yapabildin?" diye fısıldadı. Eli, kutunun pürüzsüz yüzeyinde titreyerek geziniyordu. Aynı kiraz ağacı, aynı selvi motifi, aynı gizli mandal… Hatta babasının kutuda sevdiği çentik bile vardı.

Cemal Usta, sonunda başını kaldırdı. Gözleri, köyün üzerindeki yıldızlar gibi parlıyordu. "Çünkü senin baban, sadece tütün koymazdı o kutunun içine Selim. Oraya, en değerli şeyini koyardı. Anılarını… Senin ilk dişini, senin saçından bir tutamı, senin ona yazdığın ilk mektubu… Ben sadece kutuyu yeniden yapmadım. İçini de yaptım."

Selim, kutuyu iki eliyle tuttu, sanki camdanmışçasına nazikçe. Gözleri doldu. Yıllardır unutmaya çalıştığı, babasının kahkahası, onu omzuna oturtup gezdirdiği günler, tütün kokusuyla karışan güven hissi… Hepsi bir sel gibi geldi üzerine. O kutunun içi boş değildi. İçi, kaybettiği her şeyle doluydu.

Defteri, titreyen elleriyle cebine soktu. Cemal Usta’ya baktı. Adam, hiçbir şey olmamış gibi, oyduğu tahta kuşa hayat vermeye devam ediyordu.

"Borc…" diye kekeledi Selim, sesi boğuk. "Borc kapandı, Cemal Usta. Hesaplar kapandı."

Cemal Usta, başını hafifçe salladı, bir anlam verir gibi. "İyi o zaman," dedi sadece.

Selim, kutuyu göğsüne bastırarak dükkandan çıktı. Ay ışığı, cebinden sıyrılıp düşen defterin üzerine vuruyordu. Rüzgâr, sayfaları çevirdi, içinde sadece rakamların olduğu sayfaları… O rakamların asla ödeyemeyeceği bir borcu, bir ustanın sessizce, emekle ve hatırala ödediğini fark etti.

Ve o gece, köydeki en zengin adam, parasıyla değil, bir ahşap kutunun içinde taşıdığı kayıp bir babanın sevgisiyle evine döndü. Cemal Usta ise, dükkanında, bir borcun sadece rakamlardan ibaret olmadığını, bazen bir yüreğin kırgınlığını tamir etmekle de ödenebileceğini bilmenin huzuruyla, yıldızları seyrederek oturdu.