Konuşmaya en çok ihtiyacın olduğunda susmak kadar eziyet verici bir duygu yoktur...Özellikle konuşmak,anlatmak istediğin tek bir kişi varsa ve ona engellerle örülüysem susmak aynı zamanda gidememek,koşamamak...
Yazsan olmaz,yazmazsan olan sana olur ...
Bazen neden böyle oldu anlamıyorum,Ben miyim nedeni susmalarımın,konuşmamalarımın ya da bir ihtimalden daha fazlası olduğundan emin olduğum için mi susuyorum , konuşamıyorum...
Bazı yanlış anlaşılmalar gerçekten çok yanlış oluyor gerçekten doğru anlamaya çalışmak bile yanlış oluyor...
Ama özlüyorum,ama konuşmak istiyorum,ama dertlerimi dinlesin istiyorum ama dertlerini dinlemek istiyorum...
Aynı şeylere gülerken şimdi aynı acılardan yalnız geçmek istemiyorum...
Ama neden böyle oldu ,nedeni ben miyim yoksa onlar mi ...
Anlayamıyorum ...