bu yazı gidip gidip geliyor, demekki derin kazmamışsın mezarı :))))

Ben bu yazıyı pasifledim hala nasil oluyor neyse gözlerinizi kapatıp geçin burdan 😁😁

kalbinizi bozmayın herkes kendine yakışanı yapar
saygılar sunarım

Eskiden her şiir şairin içini yansıtır sanırdım,
Taki onu tanıyana dek, meğer şiirle içi bu kadar ayrı iki yol olurmuş, yürekten yazdığını sanırdım, yüreği yokmuş,

Herkes kendine yakışanı yapar, sen o güzel aşk yüreğindeki, derin duygularla ördüğü n, içten ve sevgi dolu şiirlerini hep yaz biz okuyalım,

Mezarcılar çukurlarını kazmaya devam etsinler, elbet düşerler o çukurlara,

Çokça sevgimle😘

ruhun sinir krizine tutulmuş hali.
ve belki de en hakiki yanı bu
kendini toparlamaya çalışmıyor.
Çünkü bazen dağınık kalmak,
dünyayı olduğu gibi görmekten daha dürüstçe.
Teşekkürler

yok, yok, tersinizden kalkmamışsınız güne, bir terslik vardı zaten hep bu mecralarda, biz yeni yeni görüp farkediyoruz sadece. kaçıp uzaklaşmak, bu tutarsızlıkları görmemek gibi haller var yazınızda, olur da bir nefeslik de olsa ayrı düşerseniz buralardan her okuyucu anlayacaktır bu duygunuzu çünkü benzer haller var zaten hepimizde.
tebrik ediyorum. saygılarımla

Üstadım,

Hani bazen deniz bile kendi tuzundan utanır ya,
Senin kelimelerin de öyle…
Dalga dalga vurmuş kıyıya,
Köpüğü mutsuz, rüzgârı aksi.

Bir sokak lambasının altında bekler gibi okudum seni,
Gölgesi uzun, ışığı kısık,
Kaldırım taşları bile üşüyor sanki.
İnsanların yüzü maske,
Yürekleri vitrin camında sahte parıltı.
Biliyorum, sen de görüyorsun;
Sevgi sakız olmuş, ağızdan ağza, tat bozuk, şeker bayat.

Bazen dünya, ruhunu sıkıştırılmış metal gibi
Hurda sahasına atıyor insanı.
Beyin bir hurda pres,
Kalp ise üstüne konan paslı bir vida…
Sen de kıpırdatmaya çalışıyorsun içindeki sesi,
Ama pas tutmuş çığlıklar kolay kolay açılmaz.

Yine de söyleyeyim üstadım,
Ne kadar karanlıksa yolun,
O kadar net görünür yıldızlar;
Karanlık, ışığı saklamaz, kıskanmaz,
Sadece görünür kılar.

Sen de kelimelerini böyle savur toprağa,
Çürük duyguların bahçesine değil,
Gerçek yüreklerin balkonuna düşsün her satır.
Sözlerin bazen hançer, bazen merhem;
İnsan ruhu buna zaten alışık.

Belki de ait olmak gerekmiyor,
Belki bu şehrin sokakları fazla gürültülü,
Belki bu çağın sevgisi fazla uykulu,
Ama senin kelimelerin hâlâ ayık,
Hâlâ dik,
Hâlâ diri.

Kafanın karışık olması mesele değil üstadım;
Bazen en güzel deniz,
Dalgası en çok karışan denizdir.

Sen yaz,
Şiirin karanlıkta el feneri olur,
Bulanık zihinlerin sisini deler.
Hem kim demiş şiir kıyafet ister diye?
Kimi şiir çıplaktır,
Kimi ruhuna kadar soyunur.

Yeter ki susma.
Çünkü sustuğunda,
Bu kirli dünyanın sessizliği daha çok bağırır.