l

Annem öldü benim
İki kere öldü hem de
Babam bir kere öldü
Yalnız öldü üçü
Ayrı zaman
Ve ayrı yerde
Yoğun bakım ünitesi eşliğinde


Ne öldüklerini bildiler
Ne mezarlarını


Boğazım düğüm oldu
İçim kan ağladı
Gözlerim kurudu da
Bir ben hiç ölmedim

...


Bilcümle geçmişim öldü benim
Kardeşlerim
Arkadaşlarım
Ahbaplarım
Akranlarım
Akrabalarım
Hatta kahramanlarım bile öldü benim


Şöyle doyasıya sineye çekip kokusunu
Sevemedim adam gibi hiçbirini


Ben hiç ölmedim ki
Nereden bileyim
Birden bire
Yitip gideceklerini


Gerçi birkaç kere
Çaldı kapımı ölüm
Biri banyoda
Biri askerde
Biri denizde
Diğerleri yolda izde
Ama hiç ölmedim nedense

...


Kahvede kağıt oynuyordum
Arkadaşım Naki Önder şehit düşmüş dağda
Duymadı bile ruhum
Sonrası tarifsiz
Balkonda kaldı sabahlayan sohbetlerimiz


Ama ben daha önce hiç vurulmadım ki
Ateş düştüğü yeri yakar
Kurşun gövdeye girince
Ah yandım anam
Denirmiş
Nerden bileyim


ll


[Bir kadın! Tanımadığım, bilmediğim bir kadın! Atmış kendini beşinci kattan... Takılmış üçüncü kattaki uydu anteni direğine bacağı... Nasıl ve ne ara olduysa iki eli ellerimin arasında...

Kadın, anten direğine asılı kalmış bacağından, bacağında kocaman delik. Bense bilmediğim, fertlerini tanımadığım bir evin balkonundan sarkıyorum...

Kadının hayatı avuçlarımda...
Ha düştü, ha düşecek kadın...

Terden kayıyor bilekleri... Ben korkudan, kadın utancından bakamıyoruz yüzlerimize... Ama elleri sımsıkı tutuyor bileklerimi, pişman ve hayatımı bana geri ver der gibi sarıyor bileklerimi... Bir iki kelime sarkıyor dudaklarımdan ona doğru: "Korkma! Ne olur korkma! Bırakma ellerimi!" Kadının yüzünde kırmızı bir tebessüm; sessiz, umutlu... Peki anlamında başını sallıyor, gözlerinde sessiz sedasız yaş... Kadının elleri sımsıkı tutuyor bileklerimi... Benim ellerim onun bileklerine kenetli...

Tıpkı denizde boğulmaktan kurtardığım diğerleri gibi.. Tıpkı yoldan geçerken denk gelip kucaklayıp hastaneye taşıdığım, üç yerinden bıçaklanmış kimdir necidir bilmediğim o genç gibi... Tıpkı inşaattan düşen işçi ve neden bilmem bir şekilde hayatına dokunduğum tanımadığım diğer insanlar gibi bakıyor kadın bana...
Çaresizce ve "Tek çarem sende..." Der gibi...

<<Tıpkı üç kere karşıma dikilen ölüme baktığım gibi tedirgin - çaresiz - düşüncesiz - boş - hafif - ürkerek... Tıpkı dokuz on yaşındaki rüyasında dedesini dar ağacında asılı gören o çocuk gibi...>>

Ve en sonunda, üç kişi bir anda, zor bela çekip alıyoruz kadını içeri...

Daha önce de ölümle burun buruna gelenleri gördüm çok... Oradaysam, hayata dönmeleri için el verdim hep... Ama hiç biri bu kadar sarsmadı beni...

O gece, o tanımadığım o kadın düşmedi yere... Ama dakikalarca yaş düştü gözlerimden hıçkıra hıçkıra ve gizlice... Bir daha da görmedim kadını...

Ve ben o anları hiç unutmadım senelerce...

Halbuki, o tanımadığım kadın düşse ve ölseydi ben bilmeden... Farkına bile varmayacaktım hiç... Hıçkıra hıçkıra ve gizlice ağlamayacaktım da kesin... Belki bir gazete haberinde görecektim onu, intihar eden nice kadından birisi olacaktı işte o kadar... Sonra ekonimi sayfasına bakacaktım muhtemelen...]

Ben daha önce düşmedim ki gökten hiç
Hayat iki elin arasındaymış
Nerden bileyim


lll


Kadınlar
Kızlar öldürüldü dostum sokak ortasında
Ya bacaklarından aşağısı kanlıydı
Ya açık giden gözlerine doğru gövdesi


Bebekler öldü uykusunda
Çocuklar öldü kurşunlarda
Gençler öldü darağacında
Gözleri hep açık
Gözleri hep göğe bakımlı


İçim burkuldu da
Unutuldu onlara olup
Bana olmayanlar
Ben hiç ölmedim ki
Hayatın ölümden
Ve umursamamaktan ibaret olduğunu
Nerden bileyim


...


Yukarıdan ölü kuş bedenleri yağdı
Balıklar zehir kustu
Ormanlar öldü dostum ormanlar öldü
Dost bilinen tüm canlarıyla
Ormanın canı çıktı
Can havliyle ateşler içinde
Cayır cayır yandı bitti kül oldu
Oldu da
Eser kalmadı esintisinden


Bedenim ateşte pişmedi
Yanıp can çekişirken
Feryad etmedim ki ben hiç
Ateş kül edermiş bedeni
Nerden bileyim

.


Dağlar da öldü
Dağ gibi buzullar da dostum
Yok oldu koskoca doğa
İçim yandı
Ruhum ağladı da
O kadar çok öldü ki dünya
Başıma yıkılsa da
Yanlarından geçer gider oldum ölenlerin


Ben hiç erimedim ki
Doğa yok olunca ben de yok olurmuşum
Nerden bileyim


lV


Mazim öldü benim dostum mazim öldü
İçim bile öldü
Hatta ölüp ölüp dirildim de
Yine de geçip gittim ölümler önünden

Ben hiç ölmedim ki
Ölenlen öldüğüyle kalıyormuş
Neden gitmeyeyim


V


Sizler de hiç ölmemişsiniz ki
Benim gibi
Sadece içiniz burkulup
Zorla yutkunarak okuyorsunuz belki de
Burada yazılanları şiir niyetine

Ancak bu kadarız işte



.
.
.