Defne artık istanbulda dır istanbula yeni başlangıç yapmaya çalışır istanbula alışmaya çalışır cahit ile ayakta durmaya çalışır tek dayanagı tek muradı cahittir cahit artık yürümeye başlar cahit konuşmaya başlar nedendir bilinmez babasızlıkta baba diye dillenir baba dedikce defne paramparça olur defne parka çıkamaz defne çocuklu ailelerden uzak durmaya başlar cahit bi şekilde baba demesin baba sızlıgını farketmesin ister cahit konuştukca defne eksiklikleri daha da çok canını yakar cahiti yatırıp her gece günlügüne acılarını yazar acı bu azalmaz hafiflemez ama defne rahatlar çaresizce çünki ne yapacak birşey ne çözüm gelmektedir aklına nere gitse yalnız dır defne ne yapsa hiç çözüm olmaz gittigi her yer esatsızdır esatın yoklugunda düşünceleri yalnızlıkları hep defneyle birlikte bütün acılar yalnızlıklar duyguları ile yapa yalnız esatın boşlugu dolmaz ümit eder hayal eder ama sonuç hep hüsran defneye kalan yalnızlıktır esattan bazan ayça aracılığı ile haberler gelmekte esat istanbula gelmek için defneden izin ister ayça aracılıgı ile esat gelecektir defne heyecanlanır kendi kendine kararlar alır pilanlar yapar esatım benim canım işte geliyor abla gelecek hemi esat geliyor ha der bitiyor abla hasretim bitti bak gördünmü abla esat geliyor cahitim kuzum babasına kavuşuyor abla abla babamız geliyor abla der çok heyecanlıdır defne ayça yapma kuzum bukadar ümit etme yapma bunun burası esat yapma anneciğim bir gelsin hele der ama gönül bu ya gönül işte hep zora tutsak defne içindeki bu sevinçle yep yeni umutlarla beklemektedir bir gelse daha gelmeden bile defne herşeyi unutmuş mutlu bir yuvanın özleminde bulmuş dur kendini defne hayal ederki esat gelecek aşkım ben geldim diyecek sarılacak herşeyi ama herşeyi unutmuş durumda sanki dün giden esat bu gün evine geliyor ah defne ah ne büyük senin aşkındefne