Şahane makyajıyla sarıp sarmalayarak güven telkin edenlerin, gün yüzü görmemiş bahanelerle; evvelce korktuğu karanlığa sığınmak, anlamsız dediği sessizliğe sarılmak ve boğum boğum boğulmak zorunda bırakılmış bir kadının, titreyen kirpiklerinin saplandığı uzaklara gizli “Aman” adlı bir renk var.

Anlam ararken anlamsızlığa mahkûm edilip, gözlerinde hâlâ onun siluetini taşıma gayretiyle… giderken değil, kalmaya çalışırken kaybolmuş ve evvelce ezbere bildiği her şeyi dilim dilim dildiği, sildiği ne varsa eksiksiz anımsadığı yarım asır yaşında bir adamın, köşe başında bir başına eze eze derdini döktüğü kaldırımlarda sesli “Yaman” adlı bir renk var.

Evladının gülüşünü, her sabah güneşin doğuşundan daha büyük bir mucize sayan; kendi yorgunluğunu sessizliğin kucağına bırakarak, şefkatin en ince yerinden dünyayı yeniden kuran bir annenin, içinde merhamet süslü “İman” adlı bir renk var.

Bir ömrü sırtında taşıyıp da “iyiyim” kelimesine sığınarak, kendi kırıklarını kimseye belli etmeden, evladının yolunu aydınlatmak için gölgesini bile esirgemeyen bir babanın, içten içe yanan ama külünü kimseye göstermediği suslu puslu “Duman” adlı bir renk var.

Kelimelere sığmayan yaraları, susarak birbirinin omzunda onaran; zamanın silmeye çalıştığı hatıraları bir tebessümle yeniden dirilten, aynı gökyüzüne farklı şehirlerden bakarken bile yüreği hep yakın duran bir dostun, sarılmaktan vazgeçmeyen kucağına yaslı “Liman” adlı bir renk var.

Kan bağıyla yakın, gönül bağıyla uzak düşen; aynı sofrada oturup farklı dualar eden, sevinci paylaşırken sesi gür, hüzünde ise sessiz kalan bir akrabanın, “unuttum” kadar kısa laf ebeliğiyle süslü “Yalan” adlı bir renk var.

Aynı kandan gelip, aynı acının yanından geçmesine rağmen; paylaşmayı unutan, sevgiyi kıskaca alan, sessizce rekabetin soğuk duvarına yaslanan kardeşin, ispat edilemeyecek kadar sinsi isnatlarla sarılı öze tezat “Yılan” adlı bir renk var.

İspat edemem ama yemin ederim var.

22 Ekim 2025 / 12:40
Ramak Kaldı / Samim İğde