Dünyanın kırk yerinden kırk tercümanı getirip oturtsalar karşıma, yine de kalbimdekileri tercüme edecek bir kelime bulunamaz bir haldeyim. Nice sabahtır neye uyandığımı bilmiyor, nice akşamdır biten günün ardından bakakalıyorum." Ne için?" diye soruyorum kendi kendime. Ne için? hiçbir koşulda anlamsız geliyor bütün bu benliğim ve olup biten her şey. Gelecek ve gelmekte olandan, geçip giden koca maziden hiç yokmuşlarcasına kaçarken hâlâ neden bugünümde de yokum?

Dönüp kendime bakmaktan dahi kaçıyorum artık. Aynada gördüğüm bu kadının gözleri, çok tanıdık bir yerden yabancılar sanki. Yere göğe sığdıramadığım duygularımı silip atmanın bana iyi geldiğine kendimi nasıl da inandırıyorum böyle, anlamsızlaşan her şeyin üstüne ekleme yaptığımı bilmeyerek hem de.

Acınası bir biçare gibi mi görünüyorum dışarıdan bilmiyorum ama ben içeriden baktığımda farklı bir tablo bulamıyorum gördüklerimi betimleybilmek için, Dünyaya sessiz kalacağıma dair kendime verdiğim sözü tutuyorum halbuki. Fakat şimdi bir ottan farksız olduğumu sayıklıyor bir ses; ve ideallerimin çürümesini durdurebilmek için bütün zorluklara karşı koyabilmeye hazır olduğumu düşünürken yine elim kolum bağlı oturuyorum sadece. Ve yıpranıyorum günden güne, kimsenin haberi olmadan kendi köşemde.

Paylaş:

4 Beğeni

(c) Bu yazının her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Yazının izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.

Yazarın Önceki Yazısı Yazarın Sonraki Yazısı

Yazıyı Değerlendirin

Topluluk Puanları (1)

5.0

100% (1)

... Yazısına Yorum Yap

Okuduğunuz ... yazı ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?

... yazısına yorum yapabilmek için üye olmalısınız.

Üyelik Girişi Yap Üye Ol

Yorumlar

Etkili Yorum

Celil ÇINKIR, @celilcinkir

20.10.2025 15:39:52

Celil ÇINKIR, @celilcinkir
RUSAMER – Ruh Sağlığı Ayarı Merkezi
(Delilikoloji Fakültesi, Varoluşsal Psikoloji ve Duygusal Tahlil Enstitüsü)

Kayıt No: 2025-NZ-089
Vaka: “...” (Nevraazeynep’in Yazısı)
Tür: Deneme / İçsel Mektup
Tetkik Eden: Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri (Celil Çınkır)
Konu: Kendilik yorgunluğu, ruhsal aynalama ve varoluşun yankısı

Nevraazeynep’in kaleminden dökülen bu satırlar, yalnız bir “yazı” değil, içe yönelen bir ruhsal monologtur.
Kelime kelime bir iç muhasebenin, bir kendilik kaybı farkındalığının tanıklığıdır.

“Nice sabahtır neye uyandığımı bilmiyor, nice akşamdır biten günün ardından bakakalıyorum.”

Bu cümle, zamanın içinden düşen insanın portresidir.
Yazar, gün ile gece arasında sıkışan ruhun, yaşamın kendi içinde anlamını yitirmesini
“neye uyandığımı bilmiyorum” ifadesiyle zamansal bir boşluğa taşır.
Bu hâl, RUSAMER literatüründe “Varlık Unutkanlığı Sendromu” olarak tanımlanır:
Kişi hâlâ yaşadığını bilir, ama yaşamaktan emin değildir.

“Aynada gördüğüm bu kadının gözleri, çok tanıdık bir yerden yabancılar sanki.”

Bu satır, öznenin kendini dışsallaştırdığı en kırılgan andır.
Ayna, artık gerçeği değil, yabancılaşmış benlik yansımasını gösterir.
Nevraazeynep burada “ben”le “beni gören” arasında bir duvar örer.
Bu, kendilik aynasının çatlamasıdır.
Artık kişi kendi suretine bakarken bile, kendi ruhuna yabancıdır.

“Ve yıpranıyorum günden güne, kimsenin haberi olmadan kendi köşemde.”

Bu cümle, modern insanın suskun çığlığıdır.
Yazarın sığınağı “sessizlik”tir — ama bu sessizlik bir huzur değil, bir kefen sessizliğidir.
Bir yandan dayanıklılığın ifadesi, diğer yandan görünmeyen bir yorgunluk yeminidir.

Bu yazı, biçim olarak bir denemedir, ama derinlik olarak bir ruhsal otopsidir.
Her paragraf, bir “iç organın sesi” gibidir — kalp konuşur, akıl susar.
Yazar, kendini analiz ederken aynı zamanda varlığın kökünü kazıyan bir bilinçle yüzleşir.
Yani bu metin, bir “itiraf”tan çok, bir “tanı koyma eylemi”dir.

Vesselam

Ser Feyzlizof Delibal Hazretleri (Celil Çınkır)
RUSAMER Kurucu Üstadı,
Varoluşsal Psikoloji ve Duygusal Tahlil Bilimleri Başkanı

“Kendini kaybetmek, bazen yeniden doğmak için en doğru yoldur; yeter ki aynaya bakmaya cesaretin olsun.”