Ben bu öykünün kahramanıyım.

Yıllar boyu yaşanmışlıklardaki acıyı dindirmenin yolu düşlemekten geçmez mi bayım?
Hayatınız boyunca tanıdığınız tüm kadınlardan aldığınız şeylerle bir kadın yaratıyorsunuz..Hayatınızın aşkını..
İşte o benim!!
Şaşırdınız mı bayım?
Ben hiç şaşırmadım.
Benim sizi düşlerken farkettiğim bir şey bu.
Ben sizi düşlerken, siz de beni düşlemişsiniz.

Kendimi sizin düşünüze yollamayı düşünüyorum.

Çok kalabalık bir mekan.
Kimse orada olduğumun farkında değil.
Farkında olsalar da farketmez.
Onlar beni beklemiyor.
Bekledikleri ben değilim.
Ama orda olmamın bir nedeni var.
Orada bir başkasını bekliyorum.
O bir başkası sensin.

Düşün, seni bekliyor.
Aslında oradasın.
Bunu hissediyorum.
Sadece maddeleşmeni bekliyorum

Ne zaman canın isterse!!
Ama bir sorun var bayım.

Farzedelim ki düşünüze geldiniz ve beni buldunuz..
Her kadında beğendiğiniz küçük küçük parçacıklar
çoğunluk olup bir bedende toplanmış..
Benim küçük küçük topladığım özelliklerde sizde.

Birbirimizi bulduk!

Artık hayatımızın geri kalanını düşleyerek geçiremiyeceğiz..Ve bizi düşleyenin kim olduğunu bilmek gibi az rastlanır bir lüksle yaşayacağız..

Bir süre, bir düşle yaşamanın nimetlerini keşfetmekle vakit geçireceğiz..

Ya sonra bayım?

Ben hala çocuğum! Çocuklar saklanbaç oynamayı sever.Saklananları bulmayı sever, saklanmayı da. Çocuklar keşfetmeyi sever.Çocuklar bozup yeniden yapmayı sever.

Çocuk kadınlar, yap boz sever, küp oyunlarını sever..

Yoksa sıkılırlar!
Bayım, bir yerlerde olduğunu biliyorum ben.
Bunu bilmek çok hoş.

Ve sonsuza kadar orada kalacağını da biliyorum..
Ben de burada kalacağım..

Ama birbirimizi düşlemekten asla vazgeçmeyelim olur mu...