(Birinci bölüm)

Oğlu,gelini,kızı ve damadı ziyaretine gelmişlerdi. Akşam yemeğinden sonra çaylarını iştahla yudumlarlarken oradan buradan laflıyorlardı. Oğlunun oğlu bir ara "Babaanne bu duvardaki asılı resimdeki amca kim?" dedi. Herkes o resme bakmaya başlamışlardı. "Büyükbaban oğlum!" dedi kadın. Bir sessizlik oldu. Sanki zaman durmuştu. Sadece duvarda asılı saatin tiktakları duyuluyordu. "Bir yerlerde kız çocuk doğdu" dedi gelini. "Nereden çıkardın?" dedi oğlu. "Böyle durumlarda öyle söylenirde ondan.." dedi gelin.
"Anne, ne zaman büyük babamdan söz açmak istesek lafı ağzımıza tıkıyorsun ve lafı her defasında değiştiriyorsun.." dedi kızı. Yaşlı kadın duvarda asılı duran resme uzun uzun baktı yanaklarından süzülen yaşları sildi . "Artık bu konuyu anlatmanın zamanı geldi galiba. Epeyi yaşlandık neyin ne zaman kime geleceği belli olmaz, size bu konuyu anlatmak istiyorum." "Allah korusun,Allah gecinden versin" dedi damadı. "Öyle oğlum öyle,göçüp gitmeden sizinde bunları bilmeye hakkınız var ."
"Başlamadan ben çayları tazeleyeyim de ondan sonra konuşalım anne" dedi gelini.

Yaşlı kadın tekrar duvardaki resme uzun uzun baktı ve anlatmaya başladı;
"Babamla annem görücü usulu ile evlendiklerinde babam küçük bir devlet memuru,annem ev kadını,büyük babam ve babaannem sağlık teşkilatında çalışıyorlarmış. Büyük babam titiz ve çabuk sinirlenirdi. Babaannem ise titiz olmakla beraber iyi bir kadındı galiba...
"Galiba dedin?" dedi kızı. "Evet,biz babaannemlere gitmek istemediğimiz halde babaannem bize hediyeler alır yollardı" dedi yaşlı kadın.
"Babam,vilayetde görev yaparken annesi ve babasına yakın olabilmek için tayinini istemişse de başka bir ilçeye gittikten üç sene sonra kendi ilçesine gelebilmiş. Abim,ilk görevli olduğu yerde,ben tayin olduğu ilk ilçede en küçük kız kardeşim de babamın son tayinini istediği yerde dünyaya geldi."
"Bir kız kardeşiniz dahamı vardı ?"dedi gelini."Vardı,vardı da kalbi delik doğduğundan uzun uzun hastanelerde tedavi gördükten 9 ay sonra vefat etti" dedi yaşlı kadın.


"Büyük babamla büyükannem babamlar evlendikleri günden ititbaren anneannemlerle bir türlü geçinememişler. Etrafın da şişirmeleriyle yaşamları süresince iki dünür hep küs kalmışlar. Hatta babam başka yerlerde görevli iken şehre geldiklerinde annem çocuklarınla anneannemlere,babamda büyük babamlara gidermiş. Dönecekleri zaman uygun yerde buluşur dönerlermiş. Bu durum bir müddet annemle babamın hayatınıda etkilemiş. Hatta ayrılma safhasına bile geldikleri halde abim bir yaşında iken annem anneannemin ve teyzemin sözünü dinlemeyip babamın yanına gelmiş. Ben kendimi bildim bileli babamla arama hep bir mesafe koymuşumdur". "Neden ?"diye sordu damadı. "Bana ve abime bir tokat dahi atmadı, sigaradan başka zararlı alışkanlığı yoktu. Daha sonra onu da bıraktı." "Öyleyse ?" dedi gelini. Yaşlı kadın duvardaki resme baktı baktı: "Şimdi daha iyi anlıyorum galiba bu benim çok fazla gururlu olmamdan ileri geliyordu "dedi yaşlı kadın.
Derken büyükbabamın Alzaymır hastalığına yakalandığı anlaşılıyor. Büyükbabam ne doktora gider di ne ilaç alırdı. Babam annemin hastalığı ile uğraşırken bir de büyük babamın hastalığından dolayı kendini bilmeden gece sokaklarda dolaşıyor,evde tuvaletde duvarlara büyük aptestini sürüyor zaman zaman da şehirden kaçıp başka yerlere gidiyordu. Büyük halam her ne kadar büyük babam için babama yardımcı olmaya çalışıyorsa da oda başka yerde oturduğundan anca o kadar yardımcı oluyordu. Küçük halam ise ne oldum delisiydi. Hayat onun için her günü doyasıya yaşamaktı. Başkalarının dertleriyle ilgilenmek ona göre değildi. Bu anne ve babası olsada öyleydi. Arada sırada gelir,maddi yönden alacağını alır giderdi.


Büyükannem hastalığı süresince büyükbabamın hiç ziyarete gelmediğini söyleyince babama bunu büyükbabama sorduğunda aldığı cevap ben başkası için hayatımı karartamam olmuş ve babam sanki beyninden vurulmuşa dönüyor,bu senin eşin be baba dediğinde,kim olursa olsun ben yaşantıma bakarım olmuş.
Babamın günleri hastanede annemle birlikte geçiyor. Derken annemin akçiğer kanseri olduğu anlaşılıyor.Ameliyatla hastalıklı bölge alınıyor ama ameliyatdan sonra annemin kalbi duruyor. Hayata geç döndürüldüğünde ise geçmiş yaşantısını tamamen unutuyor ve hiç hatırlamıyor. Bunlar olurken babam beni kız olduğumdan yengemde hamile olduğundan annemle kendi ilgileniyor. Günlerce uğraşısından , aylarca tedaviden sonra annem tam olmasada hayatından bazı şeyleri hatırlıyor. Abim , sen çok yoruldun git dinlen de bir günde ben annemin yanında kalayım demiyor. Bu süre içinde annemin kendi tarafı hastalık uzadıkça bizi terk etmeye başladılar. Öyle bir zaman geldiki anneannemler günlerce arayıp sormuyorlardı. Annem de bu duruma üzülüp için için ağlıyordu.Abimlerle biz aynı sitede aynı blokta karşılıklı dairelerde oturuyorduk.
Babam ,ben ve annem hastanedeyken büyük babam vefat ediyor. Komşular abime haber veriyorlar abimde, ben karışmam babama söyleyin deyince komşular sen haber versen dediklerinde abim, siz haber verin diyor hiç ilgilenmiyor. Komşular babama haber veriyor,babam büyükbabamı gömüyor hastaneye yanımıza dönüyor. Büyük babamın vefatından 20 gün sonrada annem hastanede vefat ediyor.

Kamil Erbil