Günümüz dünyasında bazı kadınlar, sosyal medya aracılığıyla verdikleri sessiz ama güçlü mesajlarla âdeta görünmez bir ilan panosu açıyorlar:
“Evliyim ama müsaitim.”

Bunu her zaman açık saçık pozlarla yapmaları gerekmez. Bazen sadece buğulu bir bakış, abartılı bir makyaj ya da filtrelerle parlatılmış bir portre bile bu mesajı taşır.

Dudakların büzülüşü, baygın, flu bakışların ardındaki davetkâr hava, parmak uçlarını dudaklarının arasına alarak erotik bir çağrı… Böyle bir portre fotoğrafı bazen bikinili bir fotoğraftan daha fazla çağrı barındırır.

Bazen de yazdıkları ile sevgili aradıklarını ima ederler. İma etmek ne kelime açık açık söylerler takipçileri olan erkeklere.

Kimi zaman kırmızı bir ruj ve elbise ile ’’Bugün günlerden kırmızı, gel sevgili bul beni’’ kimi zaman da “Mutluluğu hak ediyorum, şu anda çok müsaitim” diye yazarak adayları davet etmek.

Hatta "Çok yalnızım birisine ait olmak istiyorum hayatımda keşke birisi olsa" yazarlar takipçilerine açık açık. Üstelik profillerinde hâlâ "Evli" yazmaktadır. Artık nasıl bir erkek ile evlilerse...

Erkek takipçi sayıları binleri bulan bu kadınlar, evli olmalarına rağmen hâlâ “piyasada” olduklarını hissettiren bir enerji yayarlar. Bu durum, izleyenlerin zihninde kaçınılmaz olarak şu soruları uyandırır:
Evli bir kadın neden hâlâ bekâr enerjisi yayar?
Neden evlilikten sonra da erkekler tarafından beğenilme arayışını sürdürür?

Feminist çevrelerin bakış açısına göre kadınlar özgür bireylerdir; paylaşımlarında eşlerinden izin almak zorunda değildirler. Modern dünyanın “eşitlik” söylemleri, bu tavrı doğal ve meşru gösterir. Kadın isterse binlerce erkeğin beğenisine kendini sunabilir; bu onun en temel hakkı olarak görülür.

Ancak bu noktada erkeklerin sesi giderek kısılıyor. İtiraz edenler, “özgüvensiz”, “baskıcı” ya da “zorba” olmakla yaftalanıyor. Modern dünyanın değerleriyle yoğrulmuş birçok erkek, bu suçlamalar karşısında geri çekiliyor. Çünkü çoğunun hayatında sağlam, kararlı bir baba figürü yok. Kendi babaları da benzer baskıların gölgesinde şekillenmiş, sessizleşmiş insanlar… Böylece nesiller boyunca erkeklik örüntüleri çözülüyor; erkek çocuklar maskülen bir duruş görmeden büyüyor.

Ben ise eski bir anlayışın temsilcisiyim. Geri kafalıyım. Genç neslin tabiri ile "Mağara Adamıyım"

Benim için evlilik bir sözleşmeden fazlasıdır.
Bir bağlılık, bir teslimiyet, bir sorumluluk ağıdır.
İki insanın yalnızca aynı evi değil, aynı onuru paylaşmasıdır.

Eğer evli olsaydım ve eşim, sosyal medyasında “Evliyim ama müsaitim” tarzında paylaşımlar yapsaydı
"Çok yalnızım kendimi birisine ait hissetmek istiyorum"
"Hayatıma alacağım sevgili bu özelliklerde olmalı ki rahatımı bozduğuma değsin"
diye yazsaydı bu benim için yalnızca bir kırılma olmazdı; tiksinti duyduğum bir kopuş olurdu.
Çünkü sadakat, görünmez ama en sağlam bağdır.

Ne yazık ki günümüzde bu tür tavırlara karşı çıkan erkekler, yalnızca toplumsal değil, kimi zaman devlet eliyle de baskıya maruz kalıyor. Eşinin davranışlarına sınır çizmeye çalışan koca, “tehdit” ya da “hakaret” suçlamalarıyla cezalandırılabiliyor. Böyle bir atmosferde birçok erkek kabuğuna çekiliyor; zamanla pısırıklaşıyor ve oğullarını da aynı şekilde yetiştiriyor. Maskülenlik sönümleniyor, aile içi dengeler bozuluyor.

Ben kendi adıma söylüyorum: böyle bir kadını hayatımda istemem
“Evliyim ama müsaitim” diyen bir kadını sevmem.
Hatta ondan tiksinirim.
Çünkü ben hâlâ bir kelimenin, bir duruşun, bir sadakatin peşindeyim.
Yanımda duran kadının gözleri sadece bana dönük olmalı, ve ben de yalnızca ona ait bakışlarda anlam bulmalıyım.

Çünkü herkes kendi değerleriyle yaşamalı. “Evliyim ama müsaitim” mesajı veren bir kadın, onu bu haliyle kabullenecek, değiştirmeye çalışmayacak bir erkek bulmalıdır.
Böyle erkekler elbette vardır… Belki de yolları, tam da orada kesişmelidir.

Benden uzak...

Ben ise hâlâ mağaramdayım.
Yalnız değilim, sadece kendi yankımı dinliyorum.
Mağaram kışın (sıcak olmasa bile) ılık, yazın ise serin oluyor.
Ve mağaramdan, benim gibi eski kafalı olan herkese selamlarımı gönderiyorum

Yazan
Korhan KÜLÇE