Gülüm Hoca’nın odasında sabahın ilk ışıkları masanın üzerine bir şiir gibi düşüyordu.
Kahve kokusu, yarım kalmış bir mısranın sessizliğiyle karışıyordu.
Kalemi, kâğıdın kenarında bekliyordu. Sanki birazdan başlayacak bir mucizeye tanıklık edeceğini biliyordu.
O, kelimeleri yazmazdı aslında. Kelimeler onun kalbine konardı.
Her dize bir gül yaprağı gibi açılırdı. Ne fazla bir kelime olurdu, ne eksik bir nefes.
Çünkü o, şiiri yalnızca yazmazdı. Yaşardı.

Masasının kenarına ilişmiş eski bir defteri açtı.
Arasından sararmış bir yaprak düştü. Zaman o sayfada unutulmuş gibiydi.
Gülümsedi.
“Demek hâlâ buradasın.” dedi fısıldayarak. “Beni bırakmamışsın.”

Bir anı canlandı zihninde.
Bahar rüzgârında uçuşan beyaz çiçekler, öğrencilerinin gülüşü,
ve uzak bir yerden yankılanan o eski ses.
“Hocam, sizinle şiir hep yeşil kalıyor.”

Kalemi eline aldı, ilk kelimeyi yazdı. Bahar.
Ama bu kez bahar mevsim değildi, bir duyguydu.
Her satırda biraz umut, biraz geçmiş, biraz da kendini buldu.
Yazdıkça içi ısındı. İçi ısındıkça kelimeler çiçek açtı.

Tam o sırada kapı çaldı.
Postacı, elinde küçük bir zarfla gülümsüyordu.
“Size yine şiir gelmiş hocam.” dedi şakayla.
Zarfın üzerinde tanıdık bir el yazısı vardı.
Gülüm Hocam’a, bir baharın içinden.

Zarfı açtı. İçinde yalnızca tek bir cümle vardı.
“Bahar, siz yazdığınızda başlıyor.”

O an gözleri doldu.
Defterine eğilip kalemiyle devam etti.
“Bazı insanlar mevsimdir, onların gelişiyle her şey yeniden açar.”

Pencereyi araladı.
Dışarıdan gelen kuş sesleriyle bahar odaya doldu.
Işık duvarlarda dans etti. Kelimeler yeniden nefes aldı.
Gülümsedi. Çünkü biliyordu.
Bir gülün kıtasında, bahar her zaman yeniden yazılırdı.

İsmail Gökkuş
(devam edecek)