Bazen kalp, sessizce ağlar.
Ne gözyaşı döker, ne birine anlatır.
Ama içinde, görünmeyen bir fırtına döner.
Dünyanın gürültüsü arasında,
Rabbin fısıltısını duyamaz olur insan.
Ve en çok da o sessizlikte yorulur kalp
Sebebini bilmeden, yönünü unutarak...

Belki de kalbin en büyük sınavı,
Yalnızlıkla değil, kalabalıkta kaybolmakladır.
Bir şeyler yapar, birilerine yetişir,
Ama içinde hep bir eksiklik kalır.
O eksiklik, sana dünyanın geçici olduğunu hatırlatır aslında.
Zira kalp, fânîye değil, Bâkî olana yaratılmıştır.

Ne zaman ellerin düşse, gözlerin dalıp gitse,
Bir an dur.
Çünkü Rabbin, seni hep o anlarda çağırır!
Sessizce, incitmeden, sanki bir rüzgârın arasından seslenir:
Dön bana.

Ve o an anlarsın,
Bütün yorgunluklar, O’na varmak içindir.
Kalbin ağrısı bile, aslında bir davettir.
Dünya sana ağır geldiğinde,
Belki de kalbin, asıl yurduna özlem duymaktadır.

Yine de unutma;
Bu yol, dikenli de olsa O’na çıkar.
Ve bazen en derin karanlıklar,
En parlak secdelerin habercisidir.
Her düşüşte, seni kaldıran görünmez bir el vardır.
Her sessizlikte, seni duyan bir Kudret…

O yüzden, yorgunluğunu kimseye anlatma.
İnsan anlamaz; ama Allah duyar.
Kalbini O’na aç, dünyaya değil.
Çünkü O bilir, nasıl onaracağını.

Ve kalbin yorulduğunda,
ona buna sadece dünyada olduğunu hatırlat.

Esma Canyurt