Nil’in aynasında doğar senin adın,
Altın bir sabah gibi parlar yüzün.
Ra’nın ışığı dokunur alnına,
Sen ona aitsin, tanrıların sözü.

Tapınak sütunlarında yankı sesin,
Papirüslerde gizli kaderin izi,
Osiris’in kalbini tartar Anubis,
Senin kalbinde saklıdır denge terazisi.

Geceleri Bastet korur uykunu,
Kedilerin gözlerinde parlayan ay.
İsis ağlar seni düşündükçe,
Aşkınla dirilir ölü zamanın payı.

Sen ona aitsin, ey mavi gözlü Mısır,
Kum taneleri bile bilir adını.
Sfenks susar, piramitler susmaz,
Aşkını taşır binlerce yılı.

Nil akarken söyler eski ezgiyi,
Tanrılar bile unutur hiyerogliflerini.
Ama sen
Sen ona aitsin,
Ve o da sana,

Nil’in soluğunda doğdu aşk,
Kumun içinde saklı bir sır gibi,
Gökyüzü Maat’ın terazisinde eğildi,
Ve tanrılar fısıldadı:
“Sen ona aitsin.”

Osiris yürürdü bereketli toprakta,
Elinde buğday, gözlerinde güneş,
Halk dua ederdi adını anarken,
Çünkü o yaşamın ırmağıydı.
Ve yanında
İsis, rüzgârın aklı, suyun ruhu.

Seth kıskandı o saf birleşmeyi,
Karanlığı doğurdu öfkesinden.
Osiris’in bedenini parçaladı,
Kumlara, sulara, göğe savurdu.
Ama İsis, yılmadı.
Her parçayı buldu,
Her yıldızdan, her rüzgârdan iz sürdü.
Kalbiyle birleştirdi onu yeniden,
Ve yaşam nefesini verdi tekrar.

O an Nil taştı, yıldızlar diz çöktü,
Çünkü ölüm bile eğildi aşkın önünde.
“Sen ona aitsin,” dedi evren,
“Ve o sana sonsuzluk halkasında.”

O günden beri,
Her doğan güneş Osiris’in yüzüdür,
Her gece ağlayan ay, İsis’in kalbidir.
Ve her dalga, her kum tanesi bilir:
Aşk, ölmez; yalnızca biçim değiştirir.

Çünkü sen
İsis gibi seven,
Osiris gibi dirilen
Ona aitsin.
Ve o da sana,
Mısır’ın kadim sessizliğinde,
Ebedî bir yankı olarak.

Ebedî bir güneş döngüsünde.


"ölüm bir son değil , başlangıçtır "
dedi ,ruhun efendisi

içimizde ki ölü ler dışarda ki ölümsüzler..