Alışmak,hislerimizin bedenimizdeki yerini bulup kalıcı bir şekilde yerleşmesi için geçen süredir...
Hislerim, acı,yokluk, özlem,baba hasreti...
Bedenimde kalıcı bir yerleşim sağlamaya başlamış olacak ki kendi kendime "alışıyorum ’"demeye başladım...Evet babama duyduğum hasret,bedenimde yerini buldu,,Kalbim...
Kalbimin en derin köşesinde babamın yaşayacağı bir alan bulmuşum gibi anıları hatirlarken,resmine bakarken hüngür hüngür ağlamalarım hafif hafif azaldı...
Kalbimde yaşayan babamla hayallerim arttı,,, Olsaydı söyle yapardık, olsaydı şimdi arardı, olsaydı hep olsaydı demelerim kalbimde yaşattığım için...
Seni çok ama çok özlüyorum baba senin kadar sakin durmuyor hasretin,senin kadar kalbimize huzur bırakmıyor yokluğun...
Sen çok iyi bir insandin,herkes için babası iyidir ve ölünce daha da kıymetli oluyormuş gerçekten öyleymiş...Senin gibi huyu güzel,kalbi yumuşak,agzindan kötü söz çıkmayan,kendince tatlı dilli, Sevgi dolu bir baba yokluğunda daha daha fazla kıymetleniyor...Annemin dediği gibi "onun o halleri unutulur mu doyulur mu"
Bizler sana doyamadık babam ,kimse senin kadar hayatıma huzur vermedi ...
Hayat sensiz daha çok iç dünyama kapanarak seninle geçmesini sağlamaya çalıştığım günlerden ibarettir...
Ben seninle,hala tek derdi seni üzmemek olan nemi kuşun... Göğsüne başımı koymayı,kalp atışlarını duymayı özledim babam...
Mekanın cennet bahçelerinin en güzel yeri olsun ,elbet bir gün buluşacağız baba...Ben alışıyorum ama aşamıyorum ...