Anadolu Anadolu, ah Anadolu!...

Bir yanında güzellik,incelik ve nur

Bir yanında, bin yıldan beri süregelen

Toz-toprak tezek,çamur…”

Diyerek,Anadolu’nun saf güzelliğinin dertlerle örülü olduğunu dile getirmiştir.Anadolu’yu ve Anadolu insanını görmek istediği veya tahayyül ettiği gibi değil, olduğu gibi anlatmış ve sevmiştir. “Misilsiz merhamet”i gördüğü Anadolu insanında “Hain,cahil,asabî / Taş devrini yaşayan bir kaba kuvvet.” gördüğünü de söyleyebilme yürekliliğini gösterebilmiştir.Şair, bütün bunları söylerken yetiştiği toprakların bütün sıkıntılarını benliğinde toplamış ve çıkar yol arayışına düşmüştür.Bakiler Anadolu isimli şiirinde de baştan sona “Türkiye’m,Anayurdum,Sebebim,Çarem” dediği toprakların dertlerini haykırmakta.

Ben Anadoluyum.

Yıllar yılı susuz kaldım, yıllar yılı aç…

Şükrederek, kalktığım sofralarımda

Ya soğan ekmek olur, yahut bulamaç.

Hastalarım ölüm yataklarında

Ne doktor yüzü gördüm, ne ilaç.

Zaman zaman nankör çıktı büyütüp okuttuğum,

Gölge vermedi çok kere diktiğim ağaç…

Devlet denince hep vergi geldi aklıma

Jandarma deyince kırbaç…

En gümrah ırmaklarım boşuna akıp gitti

Üç beş adım ötesinde toprağım vardı kıraç.

Gittim, yiğitçe döğüştüm gazâ meydanlarında

Ne tak-ı zaferler istedim, ne taç…

Savaşta çiğnetmedim hilâli düşmanlara

Barışta düştü üstüme gölge gölge haç…

Yolsuz, okulsuz köylerim, kasabalarım hâlâ

Alın terine muhtaç…

Ben Anadoluyum, acılı, mahzun;

Bende bitmez tükenmez dert kulaç kulaç…

Şairin kişiliğinde karşımıza çıkan Anadolu insanı, vefakar ve sağ duyuludur.Aç kalır, zora düşer ama yakınmaz. “Soğan ekmek” şükretmesi için yeterli sebebi teşkil etmektedir.Doktor yüzü görmez.Bu zor hayat şartları altında devletin vatandaşlarında bıraktığı intiba ise dikkate şayan görünmektedir. “Vergi ve kırbaç.” Şiirin devamında acı bir “anlamışlık” duygusu kendini gösteriyor. En gümrah ırmaklarına hasret kalan kıraç topraklarının çilesini anlatıyor bizlere.Ve şiirin sonunu, hazin bir Türkiye gerçeğine değinerek getiriyor Bâkiler.Hiç bir karşılık beklemeden dövüştüğü gaza meydanlarından alnının akıyla çıkıyor fakat savaşta çiğnetmediği “Hilal”in üstüne haç gölgeleri düşüyor barışta.Ve alın terine muhtaç köylerin,kasabaların acılı,mahzun manzarasıyla baş başa bırakıyor okurlarını.Bâkiler’in şiirlerinde karşılaştığımız bu gerçekçi tutumu Marksist toplumculardan belirgin hatlarla ayıran, milli duygularının merkezine, manevi duyarlılığını koymasıdır.) “Yeniden Fethetmek Anadolu’yu” isimli şiirinden de anladığımız üzere Anadolu’nun kurtuluşunu taze bir aşkta aramaktadır şair.Anadolu insanını can sıkıntısından tutup çekmek için Yunus Emre gibi atsız pusatsız aşk erleri olsun istemektedir.

Okuduklarımız bize Yavuz Bülent Bâkiler’in şiirde içeriğe verdiği önemi, şekle de taşımış olduğunu gösteriyor.Heceye bağlı olmamasına rağmen mısralarının bünyesinde barındırdığı şiirsellik, okuyanın dudaklarında zarif tat bırakıyor. Kelimelerini tamamen yaşadığı toprakların zengin kaynaklarından besleyerek filizlendiriyor.Bu da şairin okurları tarafından kabul görmesi anlamına geliyor ki bu birçok şairimizin sıkıntı çektiği bir noktadır.Duygularını usta bir dil işçiliğiyle bütünleştiren Bâkiler kalemini,kelamını bağrı yanık Anadolu insanının çilesine adıyor.

Özet olarak Yavuz Bülent’in mısralarında Anadolu’yu iyisiyle kötüsüyle (fakat yoğun bir sevgi harmanıyla yoğrulmuş) görüyoruz.Şair gönlünün telaşını dindiren huzur asırlardır kaybettiğimiz benliğimizin ne olduğunu sizce de hatırlatmıyor mu?



(1)Yavuz Bülent Bâkiler – Harman, Sayfa 41 / 10. Baskı 2008 / Türk Edebiyatı Vakfı Yayınları

(2) Yeniden inanmak Yaradan’a huzurla


En son elçisini şahdamar bilmek
Bir Hun türküsüyle, Selçuklu yüreğiyle
Yeniden Türklüğe eğilmek.

Yeniden cemre gibi düşmek toprağa
Yeniden haram etmek gece gündüz uykuyu
Yunus Emre gibi atsız pusatsız
Yeniden fethetmek Anadolu’yu.


Y AN Z I A L I N T I D IR.