Amel Defteri’nden

Bölüm 8

Bir yandan arkadaşımla sohbet ediyor, bir yandan da sürekli ona bakıyordum. O da aynı benim gibi, bir yandan kaçamak bakışlar gönderiyor, bir yandan da arkadaşıyla sohbete devam ediyordu.

Bir başka arkadaşım derken birkaç kişi daha yanımıza geldi. Hani derler ya “havadan sudan konuşma” diye… Kısaca laflıyorduk. Birileri geliyor, birileri gidiyordu. Birkaç saat böylece geçti. Onun tarafında da durum bizden farklı değildi. Yalnız, onun benden farkı; sokakta arkadaşlarıyla oynayan küçük kardeşine uzaktan seslenerek müdahale etmesi, “Öyle yapma! O da senin arkadaşın!” gibi küçük uyarılarda bulunması ve arada yanına gidip kaldırmasıydı.

Arkadaşım sıkılmış olacak ki, “Hadi Ambarlı’ya sahile gidelim ya da Deniz Köşkler’e.” dedi.

Sonra da, “Bir bok yapacağın yok oğlum!” diye ekledi.

Ben sinirle, “Bok ne oğlum? Nasıl böyle konuşuyorsun?” demiştim. O da, “Aman be, sana da bir şey söylenmiyor, ne halin varsa gör!” diyerek yanımdan ayrılmıştı.

Onu görebileceğim, herkesten uzak bir yere gittim. Tam çaprazında, yirmi–yirmi beş metre kadar uzağında, sokak lambasının hemen yanında yalnız başıma uygun bir an kolluyordum.

Zaman biraz böyle “ha şimdi, ha şimdi” diyerek geçti. O bulunduğu yerden ayağa kalktı, A Blok merdivenlerine —yani benim bulunduğum yere yakın— yürümeye başladı. Ben de olduğum yerden onun geldiği yöne doğru yöneldim. Kalbim yerinden çıkacak gibiydi. Daha önce ettiğim tüm tekrarları, provaları unutmuştum.

Artık karşı karşıyaydık! Aramızdaki mesafe iki metre bile değildi. Kendimin bile zor duyacağı bir sesle, “Merhaba.” dedim. O da bana aynı şekilde cevap verdi.

Devam edecek..