Ad’ım gibi görüyordum her şeyi. Bir o kadar masum, düşüncelerde kaybolmuş. Yağmur gibi yağan şarkılarım, daima dökülen gözyaşlarımı anlatırlardı melodilerinde. Onların sesini, duyguyla ve karışık. Zamanın verdiği erken izler, içimde çizilen çizikler, kaç gemiye atılan paslı demirler. Her defasında tribünlerde dans etmeyi seven yüreğim bir kez daha başka bir baharda, bambaşka diyarlarda, yalın ayak dolanmak gibiydi. Bir o kadar umutlu düşlerim, onun eteklerinde dolanırken..

Ve sordum dağ eteklerine, "Güneş içinizden doğarken, gerçekten sıcak mı?" Bu donmuş, "kalp" lakaplı et yığınlarını ısıtacak kadar? Ya da sadece onların içindeki umutları mı eritiyordu bu ateşi? Şarkılarım suskun, limanlarım sessiz, içim çıplak. Gururumu bile ezip geçen bu dünyada, küçük ellere taş değdiren, masum gözleri ateşlere layık gören, minik kalplerini karanlık derelerde boğarak durduran, bir menfaat uğruna zevklerini doyuran bu et yığınlarının olduğu, sırf korkusundan Tanrı’yı bile kullanan et yığınlarıyla bu dünyada yaşayıp ölürken çıplak!

Bir kez daha mı kelime oyunu oynamalıydık? Beceremediğimiz bir katliam senfonisinde kaç defa daha kelime oyunu oynayacaksak, şimdi tekrar mı oynayacaktık? Hayvanların insanlaştığı zamanda insanlar nereye gidiyordu peki? Aklı olmayan, aciz yaratıkların bile insanlık içinde yaşadığını görmek kaç kişiyi bir kez daha öldürüyordu? Her şey zamana aitti. Bu dağlar, taşlar, evler.. Peki ya şeref? Onur, merhamet, vefa?..
Tanrı bize de acımayacak sevgili aydın kardeşlerim. Sizi, gözünüzle bile bakamadığınız bu derin kuyulara, karanlık derelere attığımız için. Sizin gördüğünüz karanlık günlerde hiçbir zaman gün yüzü göremeyeceğiz.

Çünkü biz bu minicik elleri koskoca dünyaya sığdıramadık. Küçük oyunlarımızı, uçsuz yalanlarımızı, donmuş kalplerimizi sığdırdık ama güneş yürekli bu sabileri sığdıramadık.Yalan bir şarkıda, melodi olup devam ettirmek yerine sadece sözleri olduk. Melodisiz, sessiz, karanlık.. Sessiz bir şarkı gibiydik, hatta ta kendisi...


13 Eylül 2024