Akşamları köyün yolları daha sessiz olurdu
Taşların üzerine basarken çıkan ses, bana yoldaşlık ederdi.

O evine dönmüştü, ben ise adımlarımı onun hayaline doğru atardım
Her evin penceresinde bir ışık yanardı ama bana en yakın gelen ışık onun odasından sızandı

Perdesinin ardında ne düşündüğünü bilmezdim
Ama hayalimde o perdeyi aralıyor bana gülümsüyordu
Benim için tek gerçek buydu; hayallerim olmadan yaşayamıyordum

Gökyüzüne baktığımda yıldızların arasında onun yüzünü seçiyordum
Her adımda kalbim daha da sıkışıyordu çünkü biliyordum ki ben bu duyguyu sakladıkça içimde büyüyen bir yangına dönüşecekti.

Oysa bütün köy uykuya dalarken, ben onun gülüşünü düşünmekten gözlerimi kapatamıyordum.
Kendi yalnızlığımın içinde onun varlığıyla ayakta duruyordum.

Ve bir gün, belki cesaretim adımlarımı onun kapısına götürecekti.
Ama o gün gelene kadar, taş yollar sadece hayallerime tanıklık ediyordu.

İsmail Gökkuş
Devam Edecek