Acının Sessizliği: Yanlış Bir Kadınla Sürdürülmeye Çalışılan Evlilikler

Bugün pek çok erkek, evliliklerinde sessizce acı çekiyor. Kimi zaman bu acıyı yüksek sesle dile getirmiyorlar; bazen gururdan, bazen de “belki düzelir” inancından susuyorlar. Ama içten içe biliyorlar ki, yanlarındaki kadın aslında onlar için doğru kişi değil. Yine de gitmiyorlar. Gitmeye cesaret edemedikleri için kalıyorlar.

Çünkü erkeklerin çoğu, sevgiyi bir yük gibi sırtlarında taşımayı öğrenmiş. Daha çok çabalarlarsa, daha çok fedakârlık yaparlarsa, daha fazla severlerse bir gün karşılık göreceklerine inanıyorlar. Oysa gerçek bambaşkadır: Yanınızdaki insan değişmeyi istemiyorsa, siz dünyanın tüm sevgisini sunsanız bile bu çaba beyhude kalır.

En zor olan kısım, işte bu gerçekle yüzleşmektir. Bir erkeğin kalbini en çok yaralayan şey, bütün emeğine rağmen karşısındakinin aynı kalmayı seçtiğini görmesidir. İstediğiniz kadar adanmış olun, sevginizle taşları yumuşatmayı deneyin; eğer eşinizin değişmeye niyeti yoksa, o taş yine taş olarak kalacaktır. Siz ise yıllar geçtikçe kendi içinizi törpüler, kendi ışığınızı söndürürsünüz.

Böylesi bir evlilikte sıkışıp kalmak, insanın ruhunu yavaşça kemiren bir zincir gibidir. Günler geçer, umut kırıntılarıyla oyalanırsınız; belki bir bakış, belki küçük bir söz, size değişim ihtimalini fısıldar. Fakat her defasında yeniden hayal kırıklığına düşersiniz. Zira umut, tek başına bir ilişkiyi ayakta tutamaz. Umut, değişim iradesiyle birleşmediğinde sadece sizi yıpratır.

Oysa ki insan, kendi acısını sürdürecek kadar güçlü değildir. Bir noktada kalbiniz, omuzlarınızın taşıyamadığı yükü fısıldar: “Artık bırak.” Ve işte o fısıltıyı duymak, belki de en önemli dönüm noktasıdır. Çünkü bir şeylerin yürümediğini kabul etmek, kendinizi daha fazla yaralamaktan vazgeçmenin ilk ve en onurlu adımıdır.

Kendinize dürüst olun. İlişkinizin temeli çökmüşse, bu gerçeği inkâr etmek sizi daha iyi bir geleceğe taşımayacaktır. Gerçek, inkârla değil, kabulle hafifler. Ve kabul, çoğu zaman iyileşmenin kapısını aralar.

Birçok erkek, bu yüzleşmeden kaçtığı için yıllarını heba ediyor. “Belki bir gün değişir, belki bir gün anlar, belki bir gün değer verir” diyerek ömürlerini tüketiyorlar. Ama “belki bir gün” dediğiniz şey, çoğu zaman hiçbir zaman gelmez. Siz yalnızca kendi ışığınızı söndürürsünüz.

Unutmayın: Mutluluğunuzun anahtarı sizin ellerinizdedir, başkasının değil. Siz izin vermedikçe kimse mutluluğunuzu elinizden alamaz. Eğer sevgi, saygı, güven ve sadakat görmüyorsanız; eğer eşiniz size hep eksik, hep soğuk, hep yorgun bir yüz sunuyorsa, artık gitme vaktiniz gelmiştir.

Çünkü kalmak, bazen sadakat değil; kendine ihanettir.
Çünkü sevmek, karşılık bulmadığında yalnızca yavaş bir intihardır.
Ve çünkü hayat, ölü bir evliliğin içinde sessizce tükenmeyecek kadar kıymetlidir.

Eğer kalbinizden daha çok acı akıyorsa, eğer sabahları uyanırken umut değil, ağırlık hissediyorsanız, artık bırakma zamanı gelmiştir. Bırakmak bir yenilgi değildir; bilakis, ruhunuzu yeniden özgürlüğe kavuşturmanın cesur bir ilanıdır.

Gittiğinizde göreceksiniz: Acı yavaş yavaş azalacak, sessizlikte yeniden kendi sesinizi duyacaksınız. Ve o gün geldiğinde, aslında en başından beri bilmeniz gereken gerçeği daha net göreceksiniz: Yanlış bir kadını sevmek, sizi doğru bir hayata götürmez.

Mutluluk sizin sorumluluğunuzdadır. Ve bazen mutluluğa giden ilk yol, cesaretle arkanıza bakmadan yürüyüp gitmektir.

Korhan KÜLÇE