Erzin’e yeni tayinim çıkmıştı. Daha ilk günlerde bizim hanımın yanına komşu bir kadın geldi. Güleç yüzlü, sohbeti seven, hoşsohbet biriydi. Ama konuşmaları öyle hafif ve hızlıydı ki, Diyarbakır’dan giden biri anlamak için iyice kulak kesilmeliydi.


Kadın, hiç lafı dolandırmadan konuya girdi:
— Allah’ın emri, peygamberin kavliyle… Kız kardeşimin evini Diyarbakırlı bir öğretmene vereceğiz. Eşin öğretmen evine gidiyor, bir araştırsın. Helal süt emmiş mi? Dürüst mü? İyi bir aile çocuğu mu? Konuşmasına, oturup kalkışına bir baksın.


Hanım, bunları bana aktardı:
— Meryem’in kız kardeşinin kızı… evini Diyarbakırlı bir öğretmene verecekmiş. Eşin gitsin bir araştırsın, diyor.

Ben itiraz ettim:
— Ama ben kimseyi tanımıyorum ki!


Hanım ısrarlıydı:
— Kadın söyledi işte, ayıptır şimdi sormamak. Kardeşinin kızını verecekler. Kötü birine gitmesin diye merak ediyorlar.

Ne yapayım, peki dedim. Bir hafta boyunca öğretmen evine gidip sordum ama aradığım kişiyi bulamadım. Nihayet bir gün haber geldi:
— Öğretmen gelmiş.


Çaycıya sordum:
— Hoca hangisi?
— Şu köşedeki var ya, biraz kel olan. İşte o.


Yanına çekine çekine yaklaştım. Orta yaşlarında, yanında küçük bir kız çocuğu vardı. Sessizce sordum:
— Hocam, sen mi evleneceksin Meryem Hanım’ın kız kardeşinin kızıyla?


Adam birden afalladı:
— Ben mi? Hocam, ben evliyim! Meryem Hanımlar’ın bahçeli bir evi var. Onu kiralamak istiyordum.

O an meseleyi anladım. Meğer Meryem Hanım, “helal süt emmiş, iyi biri” derken dürüst bir kiracı arıyormuş.


Bizimki ise kadının ağzından çıkan “evin” kelimesini “kürtçedeki kız ismi olan ’’evin’’ diye anlamış. Kadın da birkaç kez,
— Tabii, kız evini vereceğiz…
deyince, hanım işin kız olduğundan emin olmuş.

Not:Bu başımızdan geçen gerçek bir olayın biraz hikaye edilmiş şeklinden ibarettir.

mesakin-20/09/2025