Kitabın arasında, sararmış bir yaprağın titrek gölgesinde duruyordu o gül. Kurumuştu, evet. Rengi solmuş, kokusu yıllara teslim olmuştu ama yine de bir sır saklıyordu: Senin kokunu.

Her sayfa çevrildiğinde, yaprakların arasından o solgun gül fısıldıyordu:
"Unutmadın, değil mi?"

Ben unutmadım. Çünkü her defasında kitabı elime aldığımda, seninle oturduğumuz o gün geliyor aklıma. Gülüşün, bana uzattığın çiçek, “sakla” deyişin… O an, zamanın içinde donup kalmış gibi.

Aradan yıllar geçti sevgili. İnsanlar değişti, mevsimler geçti, yollar ayrıldı. Ama o gül hâlâ kitabın arasında. Ve ben ne zaman sayfaları çevirsem, kalbim senin adını okur, gözlerim seni arar.

Belki dönmezsin, belki dönsen de aynı olmaz. Ama bil ki, verdiğin gül hâlâ burada. Kitapta değil; kalbimde. Kurumuş olsa da sen kokuyorsun...
Meltem Mesture Güven