İdare Lambası – Duasız Gece

Gece iyice çökmüştü.
Lambanın alevi son kez titredi, sonra sessizce söndü.
Odaya karanlık hâkim oldu; gölgeler kayboldu, yalnızca hatıralar kaldı.

Yatağa oturdum.
Ellerim dizlerimde, başımı ellerime gömdüm. İçimde sessiz bir çığlık vardı.
Konuşmak istedim, dua etmek istedim, ama kelimeler boğazımda düğümlendi.
Bu gecede, dilim lal yalnızlığa teslim oldum

Bir zamanlar yazdığım mektuplar, kırdığım aynalar, gecenin sessiz sokakları, hepsi gözlerimin önünde canlandı.
Hepsi bana bir şey söylüyordu; anlamak, imkânsızdı.
Kalbim dualarla dolu, ama ağzımdan tek bir kelime çıkmıyordu.

Düşündüm: belki de bazı dualar, özeldi
bazı arzular, gerçekleşmeyecekti
İnsan çaresiz kaldığında, en derin duasını bile sessizlikle eder.


Lambanın ışığı olmasa da, karanlık tamamen sarmasa da, içimde bir yer hâlâ aydınlıktı.
Sessiz bir umut…
Lakin umut da sessizdi, kelimesizdi...

Yâ Rab, bilirsin içte kırılan sırâtımı,
Sessiz duâ ile özledim vuslatımı.
6
bölüm s.k.