Her sabah, uyanır uyanmaz dünyaya yetişme telaşı var üzerimizde.
Sanki gezegen bizden gizli gizli hızlanıyor da, biz uyuduğumuz anda birkaç tur geriye düşüyoruz. Çalar saat, bir zil sesi değil; kovalanma emri. Kimden? Hiç kimseden. Belki de hepimiz birbirimizin hayalî rakibiyiz.

Gün, sabah trafiğiyle başlıyor: İnsan yığını içinde insan yalnızlığı. Bir otobüste kırk kişi birbirine omuz dayıyor ama kırkının da aklı başka gezegenlerde. Telefon ekranları kucak sıcaklığına, kulaklık telleri ninniye dönüşüyor. Kimse kimseye bakmıyor; herkes bir başkasının dikkatini istemekle istememek arasında bocalıyor.

Ve hayat bir koşu bandı aslında: Yürüyorsun, terliyorsun, yoruluyorsun ama manzara değişmiyor. İşe gidiyorsun, dönüyorsun. Haftanın adı değişiyor ama günlerin rengi aynı: gri.

Akşamları bir tuhaflık var. İnsan eve dönünce rahata ereceğini sanıyor, ama yalnızlığın en kabarık formu o vakit geliyor. Salondaki sessizlik, televizyonun açılmasını talep ediyor; buzdolabı kapısını açınca bile insanı azarlıyor: “Bana mı baktın, yoksa kendi boşluğuna mı?”

İçimizde hep şu ikilem var:
— “Bir şeyler yapmalıyım.”
— “Hiçbir şey yapmasam daha iyi.”

Sonra telefon bildirimleri devreye giriyor, hayatın trajikomik kurtarıcıları. Birinin fotoğrafına kalp bırakmakla, kendi boşluğuna yama yaptığını zannediyorsun. Ama o kalbin pili çok çabuk bitiyor.

İşte o an fark ediyorsun: İnsan, kendini avutmak için dünyayı yeniden tasarlıyor. Kahve molası, yeni bir inanç sistemi; üç dakikalık yürüyüş, antik bir ritüel; pencere kenarında dalıp gitmek, kendi çağdaş meditasyonumuz.

Ama bütün bunlara rağmen, aslında hepimiz farkındayız: Yalnızlık modern insanın görünmez dövmesi. Kolumuza değil, içimize işlenmiş. Ve hayat, bir bakıma, o dövmeyi saklamak için seçtiğimiz gömleklerden ibaret.