BUGÜN KI KERBELANIN ADIDIR İNSANLIK,VAHŞİCE KATLEDİLEN...
İnsanlık deyince sancısı tutuyor dizelerimin, kağıt bilmiyor ,kalem bilmiyor,yok olmuş bir şeyi nasıl yazacaklarını..
Olmuyor..İnsanlık yazılmıyor..yaşanmıyor da..
Hani okulu yok,kitabı yok,hocası yok..İnsanlık anlatılan birşey mi..?Okunur mu..? Yazılır mı..?Yenilir mi..?İçilir mi..?Satılır mı mesela..?
Sâhi nasıl birşeydi..?Neye benziyordu..?
Öldü de biz gömmeyi unuttuk sanırım..Leş oldu ve pis kokusu sardı evreni..Sardı ve biz yine de rahatsız olmadık bu kokudan…

Hani dilenciler dualarını değiştirse..”Allah gönlünün muradını versin “yerine ,”Allah İnsanlık versin “deseler …
Hani kampanyalar düzenlense “İnsanlığını kaybetmeyene şu kadar ödül”..
Ya da mağazalarda insanlık elbisesi satılsa giyen insan olsa…
Ne bileyim..Kursunu açtık dese eğitimciler..”İnsanlık öğrenmek mecburidir..”
Yazarlar insanlığı yazsalar insan olur muyduk..?
Yaşıyor olmanın değil de insan olmanın zevkine varmalıydık..Lafı dolandırmaya mazeret uydurmaya gerek yok..Öldü ölmesine de geri dirilir mi acep..?Kaybettik insanlığı..Bulamıyoruz..İsmi yok,cismi yok..

Ve Bugün ki kerbelanın adıdır insanlık,vahşice katledilen..
Havva Yalçın

“İnsanlık öldü mü? dedim.
Yok, dedi, ölmedi, ölmedi ama bir yerlerde sıkıştı kaldı herhalde.
Nerede kaldı acaba?”
Kuşlar da Gitti...
Yaşar Kemal