Vakit;
Gece yarısını çoktan geçmişti. Odada tek bir ışık yanıyordu: köşedeki eski idare lambası. Alevi hafifçe titriyor, duvarlarda dans eden gölgeler bazen büyüyüp bazen küçülüyordu. Çatlamış sıvaların üzerinde kayıp giden gölgeler bana geçmişi hatırlatıyordu; çocukluğumu, kaybettiklerimi, içimde kabuk bağlamayan yaraları…

Bu lamba, bana babamdan kalmıştı. Elektriklerin sık sık kesildiği köy evimizde, babam lambayı yakar, gözlüğünü takar, sessizce kitap okurdu. Annemse lambanın dibinde dikiş dikerdi, iğnenin kumaşa batışını hâlâ işitiyor gibiyim. Çocukken ikisinin gölgesini yan yana izler, o gölgelerde kendime güven bulurdum. Şimdi aynı lambanın ışığında, tek başıma oturuyordum. Gölge vardı ama güven yoktu.

Pencereye yaklaştım. Dışarıda sonbahar rüzgârı uğulduyordu. Sokağın lambası yanıp sönüyor, karanlıkla ışık arasında gidip geliyordu. Şehrin bile yalnızlığı vardı bu gece. Rüzgâr, sanki geçmişten bir ses taşımış gibiydi; annemin hafif ninnisini, babamın boğuk öksürüğünü… Kalbim sıkıştı.

Bir yanım hâlâ umut ediyordu. Sabah olunca belki bir mucize olurdu. Belki bu yalnızlık dinerdi. Belki kapı çalar, beklediğim yüz içeri girerdi. Ama diğer yanım, kabullenmişti çoktan: kimse dönmeyecek. Çalınmayan kapılar açılmaz.

Gözlerim raflardaki eski fotoğraflara ilişti. Tozlanmış bir çerçevenin içinde, annemin gülümsemesi vardı. Çocukluk yıllarımın tek aydınlık hatırasıydı o gülüş. Ne garip… Gülüşünü sakladım yıllarca, ama kendisini tutamadım.

İçimden bir ses fısıldadı: “İnsan büyüdükçe annesizliğini daha çok hissediyor.” Haklıydı. Yıllar geçmişti, ama bazı boşluklar zamanla dolmuyordu. Hatta tam tersi; büyüdükçe derinleşiyordu.

Birden lambanın alevi söndü, oda karanlığa gömüldü. O an sanki kalbim de söndü. Ellerimle camı üfledim, tekrar yandı. İşte hayat da böyleydi: Kapanıp açılan bir ışık, titreyen bir umut.

Yavaşça yatağa uzandım. Gözlerim tavandaki gölgelerde takılı kaldı. Fısıldayarak dua ettim; kimse duymadı ama gökyüzü mutlaka işitti. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzüldü.

Ve anladım ki…
İnsanın en derin ağlayışı, kimsenin görmediği gecelerde olurdu...

S.K.