0
Yorum
2
Beğeni
0,0
Puan
145
Okunma
İyileşmek çok büyük bir nimetmiş, yaşayınca gördüm. İnsanlardan, evlerden, yaralardan, hastalıklardan... Bazen düşünüyorum da, ne yaşarsak yaşayalım sonunda hep bir darbe alıyoruz. Aklın klasik koşullanması yüzünden yeni olan bütün deneyimlere küsmemiz gerekirdi aslında çoktan. Fakat yine de küsemiyoruz. Çünkü her daim yeni olanın verdiği vereceği bir güven oluyor cebinde. Yeni olan hiçbir zaman eskiyi hatırlatmıyor. Zannediyoruz ki bu sefer, güneş hiç batmayacak. Ve bu inanç, bana kalırsa insanı canlı tutan şey. Hiçbir şey olmasa bile zamanın her şeye iyi geleceği, hayatı daha yaşanılabilir kılacağına dair bu inanç sanki tanrı inancından bile daha merhametli. Sarıp sarmalıyor insanı. Hiç beklemediği anda öpülen bir baba gibi sevinçle doluyoruz.
