Bugünün barış anlamını uzun uzun düşündüm. Dünya Barış Günü… Ne kadar büyük bir değer! Ama dünyada barışın eksikliğini hissetmek bir o kadar acı. Siyah su savaşlarının, insana yaşattığı değersizlik ve çığlıklar… Ah, bir duyan olsa ne kadar güzel olurdu! “Oysa barış hepimizin hakkı” dedim içimden.
Benim kendimce sorguladığım asıl mesele ise sesin doğa ile olan savaşı. “Doğa ile sesin savaşı” cümlesinin altını çizdiğimizde, birden çok çirkin sesin hayatımızı nasıl sardığını daha derinden düşünmeye başlıyoruz.
Sabahın ışıklarıyla daracık evimin balkonuna kapanıp kitap okumak istedim. Fakat sesler yükseldikçe hislerim oracıkta kesildi. Tahammülsüzlük, asıl sesle başlar ve sessizlikle biter.
Karşı sokakta yükselen binaların aylarca süren takur tukur inşaat gürültülerini, huzuruma kast eden o sesleri yaratanları affedemiyorum. Çünkü birinin kişilik haklarına bu şekilde el uzatmak, görgüsüzlüğün en dibidir.
Toplum içinde de aynı şeyi görüyorum. Geçen gün iki hanımefendi, yüksek tepelerde oturuyormuş gibi, ne konuştuklarına bir dahil olsam olmasam O an düşündüm: “Hangisi yerde, hangisi gökte?” diye.metro da içindeki çirkinliği bastırmak için kulaklarımı sonuna kadar müziğe açtım. Çünkü bir çirkin sesin ruhuma vereceği cezayı ancak bu şekilde hafifletebiliyordum.
Ama mesele sadece bu değil… Nice nice sesler var ki, toplumun kulak sağlığını bir doktora bırakmak yerine, kendi hoyratlıklarına bırakıyorlar. Bunun sonuçları, kat kat çirkinlik olarak geri dönüyor.
Bizim sesle tanışıklığımız o kadar samimi, o kadar içten olmuştur ki, hem kadınlığımızı hem de insani duygularımızı öne taşımıştır. Bir bebeği uyutma sürecinde, evin ne kadar sessiz olursa bebeğin o kadar erken uyuduğunu biliriz. Ortamı buna göre ayarlayıp, bebeğimizi huzurla uyutmuşuzdur.
Ama birinin beynini “uyutma” konusuna gelince… İşte burada bende veriler oldukça zayıf kalıyor. İnsan zihninin sesle yönlendirilmesi, davranışlarını ve düşüncelerini etkileme konusu, benim deneyimimin ötesinde, hâlâ gizemli bir alan.
İşin doğrusu gittiğimiz her yere, kendimizle barışık bir kişilikle varmak, sadece davranışlarımızı değil, seslerimizi de dönüştürür. Ses, sadece bir iletişim aracı değildir; aynı zamanda iç dünyamızın, benliğimizin bir yansımasıdır. İçsel huzurumuz ne kadar sağlam olursa, çevremize yayılan seslerimiz o kadar yumuşak, o kadar az çirkinlik barındırır. Öfke, tahammülsüzlük veya kaygı ile yükselen sesler, hem kendimize hem de topluma geri döner; huzurlu bir ruh hâli ise, sessizliğin ve konuşmanın dengesiyle çevreyi de dönüştürür.
Ses, aslında bir aynadır: İçimizdeki barış ne kadar gerçekse, dışarıya yansıyan ton ve ritim de o kadar dengeli ve nazik olur. Kendimizle barışık olduğumuzda, seslerimiz çatışmayı değil, anlayışı, gürültüyü değil, uyumu taşır; böylece dünyaya küçük ama etkili bir barış adımı bırakmış oluruz.
01-09-2025
ist
zaralıcan