Kâmil, İstanbul’un küçük bir apartman katında, kitaplardan taşmış odasında oturuyordu. 35 yaşındaydı ama gözlerindeki yorgunluk onu yaşlı gösteriyordu. Zayıf bedeni, omuzlarına çöken varoluş yükünü zor taşıyordu. Saçları erken ağarmış, göz altları mor halkalarla çevriliydi. Çocukluğundan beri süren bir sorgulamanın izleriydi bunlar: "Neden varım?"
Annesini sekiz yaşında kaybetmişti. O gün, mezarlıkta toprağa bakan çocuğun aklına ilk kez "yokluk" düşmüştü. O gün aklına düşen yokluk kavramı onu felsefenin derin coğrafyasına iten ana sebeplerden biri olmuştu. Bu durum öyle bir hale dönüşmüştü ki gerçek ile soyut bir birine girmiş , depresyon tedavisi görmeye başlamıştı. Depresyon ilaçları ve gece uykusuzlukları, onu gerçeklikten koparıp kendi zihninin mağarasına hapsetmişti...

Yine öyle bir gece ,Kâmil, masada uyuyakalmıştı. Rüyasında –ya da uyanık halüsinasyonunda– kendini zamansız bir uzamda buldu. Odada bir mum yanıyordu. Mum ışığında bir şeyler gölgelenmeye başladı. Odaya ilk giren Descartes’ti.

Descartes, mumu masaya yaklaştırdı. Işık Kâmil’in yüzünde dalgalandı.

Descartes;
– "Düşünüyorum, öyleyse varım" diyorum. Peki ya düşünmeyi bıraktığımda? Maddesel bedenim hareket ediyor ama ruhum uykuya dalmışsa... Hala var mıyım ?

Kâmil ;

– Düşünmek, var olmanın tek kanıtı olamaz! Rüyada da düşünürsün. Beynimde yarattığım sizler de "düşünüyorsunuz". Öyleyse siz de var mısınız?
Descartes mumu üfledi. Anlık karanlıkta fısıldadı:
– "Şüphe ettiğin an, varlığının tek gerçek anıdır..."dedi.

O sırada Schopenhauer, masaya bir kum saati koydu. Kum taneleri Kâmil’in avucuna döküldü.

Schopenhauer ;

–İrade denen kör güç, seni bir kukla gibi oynatıyor. Yemek, sevmek, korkmak... Hepsi onun emri. Ruh dediğin, iradenin maddeye esir düşmüş çığlığından ibaret!

Kâmil ;

– Öyleyse ben kimim? İradenin taşıyıcısı mı?

Schopenhauer ;

– Kum saatinin camını kırarak: Sen "Hiç"sin! İrade seni yok ederken bile varlık yanılsamanı sürdürmeni ister.


Kâmil ;

– Peki ya ben irademe isyan edersem?
Schopenhauer gölgeler içinde kaybolurken son sözü duyuldu:
– "İntihar bile iradenin zaferidir..."


Ansızın Heidegger elindeki çekici masaya vurdu. Ses odada yankılandı.

– "Dasein" (orada-olmak) dediğimiz şey: Zaman içinde fırlatılmışlık! Doğdun, öleceksin. Bu arada ne yapıyorsun? Maddeye hapsolmuş ruhun, ölümle yüzleşmekten kaçıyor!


Kâmil ;

– Ölüm yoksa varlık da yok mudur?

Heidegger ;

– Varlık, ölümün gölgesinde anlam kazanır. Sen ise bu odada gölgelerle konuşuyorsun. Gerçek dünyaya dönmelisin!

Kâmil ;

– Bu düşünceler de mi gölge?

Heidegger çekici Kâmil în önüne fırlattı:

– "Çekici al ve duvarı yık! Özgürlük, dışarıda değil; içerideki hiçliği kabul etmende..."


Birdenbire Sartre masaya bir bıçak sapladı. Bıçak sapı titreşirken:

– "Varoluş özden önce gelir"! Sen kendini Tanrı sanıyorsun: Beyninde dünya yaratıyorsun. Ama unuttuğun bir şey var: Hiçlik!

Kâmil ;

– Nasıl?

Sartre ;

– Bıçağı kendi eline saplayarak: İşte böyle! Acı, hiçliğin kapısını aralar. Şimdi soruyorum: Yarattığın bu dünyada gerçekten var mısın?

Mum söndü. Karanlıkta İbn Arabi’nin sesi yükseldi:

– "Varlık (Vücud) birdir, o da Hak’tır. Sen ise hayâlsin!"

Kâmil ;

– Öyleyse ben yok muyum?

Mum yeniden yandı. Işıkta binlerce toz zerresi dans ediyordu.

İbn Arabi ;

– Hakikat şu: "Sen, O’nun aynasısın." Maddeye hapsolduğunu sanıyorsun ama ruhun zaten madde değil! "Fenâ"ya (yok oluşa) er ki "Bekâ"yı (ebedî var oluşu) bulasın.


Kâmil ;

– Peki bu konuştuklarımız da mı yok ?


İbn Arabi ;

– Elini Kâmil’in kalbine koyarak: Hepsi birer ayna... Asıl mesele: Kendi hiçliğinde O’nu görebilmektir!

Kâmil ayağa kalktı. Filozofların gölgeleri duvarlarda eridi.

Kâmil ;

– İşte bu da benim tezim :

Varoluş, hiçliğin giydirilmiş halidir. Madde beden, ruhun hiçliğe açılan kapısıdır.
Ruh maddeyi aşamaz; çünkü madde ruhun kendini tanıma aracıdır. Bu odada gördüğüm gölgeler, hakikatin ta kendisidir!
Hiçlik korkusu: Varlığın en büyük yanılsamasıdır. Çünkü hiçlik, var olmanın ön koşuludur. Tıpkı karanlığın ışığı tanımlaması gibi...
Ölüm: Maddenin ruha son armağanıdır. Beden ölür ki ruh, hiçliğin içinde "Mutlak Varlık"la buluşabilsin.

"Sizler –Descartes, Schopenhauer, Heidegger, Sartre, İbn Arabi– hepiniz benim zihnimin ürünüsünüz. Ama asıl şaşırtıcı olan: BEN de kendi zihnimin ürünüyüm! Öyleyse gerçeklik nedir? Varoluşun kendisiyle , hiçliğin varlığından ibarettir."

, Kâmil eline aldığı mumu yere düşürdü. Alevler halıyı sardı. Duvarlardaki gölgeler birer birer yok olurken, kapı aniden açıldı. Dışarıdan gelen güneş ışığı, yanan odayı aydınlattı.

Kâmil :

– İşte gerçek! Hiçlik , kendi zihninin kör mağarasından çıkıştır...

Ateşler içinde yürüdü. Dışarıda, ışığın içinde eridi gitti. Son sözü rüzgâra karıştı:

"Varlık, kendi yok oluşuna aşık olmaktır. Çünkü yokluk; en saf varoluştur..."

Geriye kalan ise :

Mutlak sessizlik ve hiçliğin zaferiydi...


Çağdaş DURMAZ