İçimde bir bulut
Yağmurunu bırakıp, gitti.

Bazı zamanlara tesadüf etmeyi o kadar isterdim ki, zaman teessüf edip, üzerimden geçmeden önce. İstediğim zamanlara karışınca ne olacak ki sanki hiçbir şey. Yerini yadırgayan herkes biraz şikâyetçidir bulunduğu zamandan, en azından bu normal. “Dünya ne kadar küçükmüş” derdim, beklediğim ya da aradığım şeylerle karşılaşınca, “aslında dünya ne kadar da büyükmüş, bir türlü bulamıyorum” derdim gideceğim yolları, gitmek istediklerimi bulamayınca. Acılarımın dibine dokunup, elektrik verilmiş hissi yaratan bir kitap çarptı kalbime tam bu zamanlarda. Saf acının tefsiri gibiydi ve bu çok tesirli bir zehirdi. Açıklaması bol, meali az, bir o kadar anlamlı ve yeterince de anlamsız, hemen her şey gibi. Galiba artık hastalanmak için sadece kitaplar bile yetiyordu, insanlar yetmiyor çünkü hasta etmeye, kırılmaya bile bağışıklık kazandık. Bu sondu dediğim her şey sanki çıkıp gelmişti hayatıma, yeni, yine ve yeniden, sanki o kitabın içinden çıkıp, sızmışlardı hayatıma. Beni yaratan, kurban olduğum sanki benimle dalga geçiyordu. Sorun belki de herkese yazıklandığım kadar, kendini görememekten geliyordu, bu körlüktü, aynanın kararması, içine eğilip, bir güzel görememekti. Herkesin zararı herkese, benimki yine kendime, kelimeler ziyan oldu tüm bu zamanlarda, acıyorum, acılaşıyorum gittikçe. Anlattığımı zannettiğim her şey bir saçmalık olarak, hayatıma bumerang gibi geri dönüyor, dünyanın bu kadar da yuvarlak olduğuna inanmak istemiyorum artık, bir yerde sivrilip, batmalı bir şeyler, batıp, yok etmeli, silmeli.

Ölüme çelme takıp, sevindiğim zamanlarda, kendi ıstıraplı sonumun acısını çoğalttım yalnızca. Gittikçe çoğalan, sürekli başka bir acı doğuran acı. Doğuran ve sana sormadan büyüyen, üreyen, dağılan ve çoğalan başka sızılar, başka olmaları sana ait olmadıkları anlamına gelmeyen ıstıraplar. Yendiğimi zannettiğim ölüm değil, hayatımmış. Kendi kendime oynamış, kendim kaybetmiş ve kendi kaleme gol atmıştım, kalemi kendi kalbime saplamıştım hem de yaşamakla ödeyerek. Biraz daha her şeyi içine atmak ve dışına etmek için, kaldığı yerden devam ediyormuş düzensiz nefeslerim. Hastalık ve dışkı çuvalı gibi içimiz, çözümü daha çok çürümek, hep ayrışma. Bunca kokuşmanın içinde hiçbir yere varamadan üstelik temiz kalmış her şeyi de kirletmeye devam etmek için soluyoruz. Bunca kirlenmişliğin üzerine bir de paslanıyoruz, durmadan. Umut denen uyuşturucuyu ilk kim bulaştırdı zihnimize, her yanımıza… Geçmeyeceğini bildiğim, boğazıma büyük gelen o yumruyla her gün kavga ediyorum, binlerce kelimeyle içimi dökebilirmişim gibi geliyor, söylediğim bir şey yok, sayıklamalardan ve yazıklanmalardan başka. İçimin hiçbir yere gittiği yok, gitseydi bir şeyler düzelirdi belki, o hep duruyor burada. Yaşadığı yalan hayatın gerçekliğine çarptığında yapabilirdi bunu insan, gidebilirdi, kendini bırakabilirdi, kendini de alıp, gidebilirdi. Sonsuz kayboluşun içinde buldum ben, hikâyem asılı kaldı, ona uydum. Salındım, sallandım, hep daha büyük bir boşluğa yuvarlanıp, duruyorum, dolambaç gibi. Çıkışı olsa bile artık, buranın dışının da içi kadar çekilmez olduğunu biliyorum. Dünyayı dünyadan aşağı atmak istiyorum.

Parmaklarından dökülen sancının nağmesiydi, beyninde çınlayan, artık beyaz şeylerden bahsetmek ne kadar da zordu, bembeyaz şeylerden bahis açmak ise imkânsıza yakındı, içime bulaşan bu zehir, zaten zamanında içimden sızmıştı, kendi sızımın takipçisi, kendi zehrimin panzehriydim, henüz parmaklarımı kontrol edemediğim zamanlarda. Ömrün ortası neresi tam da bilemezken ki şiirler bile yalancı çıkarır insanı, ne zamandır dinlediğim masalın dinmez taraflarında uyudum. İçim dinginleşir, sızım diner, artık bir şeyler söner diye. Kalmak sancısı ile kaybolmak kuşkusu arasında sonsuzluk ile ilgili cümleler kurarken yokluğa vuruldum. Kırmızının ne zaman kırmızı olduğunu bile bilmiyordum, ben mi renklerden bahsedecektim, üstelik herkesle birlikte gördüğüm renklerin aynılığından bile şüpheye düşmüşken…

Şuraya oradan, buradan ya da içimden sızan cümleler, şuan yazdığımın kanıtı olabilir ama yazmayı becerebildiğimin delili değildir. Yaşamak bir hevestir, hem de en geçicisinden. Benim hevesim geçmedi, ben ondan geçtim. O heves bitince dümdüz ölmenin yollarını arıyorsun, sonra için bunu kaldıramayınca, bu mide bulantısı, bu iç kasılmaları bu sızılar, başka çetrefilli yollarını arıyorsun yok olabilmenin, sonuç itibariyle de bu yolu bir şekilde buluyorsun, dünyada o kadar çok neden var ki, nedensizce ölmek için ve bahanelere sığınmak için. Benimle başlamayan şeylerin, benim dileğimle son bulmuyor oluşu, büyük haksızlık, kendin için her şeyin iyisini isteyebilme hakkına sahipsen, en kötüsünü de isteme özgürlüğüne erişmek lazımdı, kendi ellerinle birinin değil de sadece kendinin hayatına son kez bir nokta koyabilmek, en azından bunu yapabilmeliydik. Biz istemediğimiz için başlayan bir şeyin, biz istemiyoruz diye bitmesi gerekirdi. Yerini yadırgayan çiçek gibi rahatsız olup, renkten renge girip, kırılıp, gücenip, solacağına, belki de her şeyin en az en güzel anında bunu sonlandırabilmek, o yürek, o korkaklık, o cesaret ya da her şeyin karışımındaki o topluluk, bütünlüktü bizi paramparça eden.

Kaynağı içinden başka yerde başlayan o cümleler, seni bu sahtekârlığa iten kelimeler, zaman, ait hissedemediğin o varlık, kendi varlığının içinde olmayan bir sıradanlık, sahtelik, geçicilik, heveslerin uçtuğu ama zehrinin kaldığı, hep durduğu o belirsizlik. Gerektiği yerde gerektiğince tekrarlanamayan her şeyin yeri karışıyor ya da değişiyordu, bir zaman sonra ne kadar anlamlı bir cümle kurmaya çalışsan da, ortaya dökülenler anlamdan çok uzaktı, hayatla arandaki o görünmez bağ gibi, görünmüyor diye bilinmiyor zannediliyordu, oysa belki de çok silik olduğu için görünmüyordu bağ. Gizli bir şey ile olmayan bir şey arasında çıkamadığımız o dağlar vardı, aşılamayan, geçilemeyen, gidilemeyen. Boşluğun yeniden boşluğa dönüşmesi ne kadar da kısa zamanda olmuş, bitmişti. Her boşluk kendi içini doldurmadan, yeni başka bir boşluk yaratıyordu, boşlukları içim almıyordu. Her şey sanki bir masal yitimi gibiydi, ama ortada masal da yoktu.

İnsan yenilir ve çokça da yanılır. Kime yanıldığın, nerede yenildiğin, nerenden eksildiğin önemlidir. Bazı kaybedişlerin içinden geçer gidersin, bazılarının içinden çıkamaz, kalırsın. Ama bazıları için pişman olmak için bile artık çok geçtir. Eksikliğini bulduğunu zannettiğinde yanılır insan en çok, eksik varlığıyla bile eksiktir, adı gözlerinin önünde, üzerinde asılı madalyondadır, görmek istemediğin. Gittiğinde daha büyük, boşluğuyla birlikte daha büyük bir eksiklik bırakacaktır. Bulduğun kaybettiğindir, bildiğin yitirdiğin, yanılsamalar kalır geriye ve tükenen inanışların.

Hatırlayamıyorsam o zaman unutmalıydım. Kendine yapacaklarına bile zaman bırakmazlardı insana bu zamanda.

29.08.2025 Cuma 15:00
(Z.)Nevin Akbulut

Not: Yazımı güne değer gören Pek Değerli Seçki Kurulu’na sonsuz teşekkür ve sevgimle,