Yaşlı, iki emekli çift. İki erkek bir de kız çocuklarının üçünü de evlendirip, mütevazi bir semtte, nispeten uygun kiralı bir evde yaşamlarını sürdürmekteydiler.

Yaşları yetmiş civarındaydı her ikisinin de. Kadın birkaç yaş küçüktü adamdan. O yaşlardaki her insan gibi onların da ufak tefek hastalıkları olmasına rağmen, çok da sağlıksız sayılmazdılar.

O yaşlara gelinceye, çocuklarını büyütüp, okutup, iş güç sahibi yapıncaya, evlendirinceye kadar, çektikleri pek de sıradan şeyler değildi aslında. Fakat, sonunda refaha eriştiklerine inanıyorlar, çocuklarının can sağlığına ve o günlerine şükrediyorlardı.

Kadın da adam da oldukça saygılıydılar birbirlerine. Kavgaları, tartışmaları pek olmazdı. Asla savurgan değillerdi. Emekli maaşlarıyla rahatça geçiniyorlar, hatta artırıp çocuklarına, torunlarına yardımcı olmaya da çalışıyorlardı.

Hesapları adam yönetmesine rağmen, birikimlerini kadının hesabında tutuyorlardı. Her ikisi de çocuklarına, torunlarına karşı oldukça duyarlı olmalarına rağmen, çoğunlukla adam ikaz ederdi kadına, çocukları aramaları, sağlıklı olup olmadıklarını, işlerinin yolunda olup olmadığını, ihtiyaçlarını öğrenmek için. Her biri ayrı şehirlerdeydi. Oldukça da az görüşebiliyorlardı. Arada görüntülü telefon açılıp, torunlar gösterildiğinde, mutluluktan uçar gibi olurlardı.

Birikimleri kadının hesabında olduğu için, harçlıklar, torunlara hediyelikler, hep kadının hesabından, adam tarafından gönderilirdi. Tam bir klâsik, ilgisiz Türk babası konumuna düşüyordu adam. Oysa, onun, çocuklarla ilgisinden, ikazlarından rahatsız bile oluyordu kadın. Belki de içten içe, onları kıskanıyor, kendisinin daha az ilgi gördüğüne inanıyor bile olabilirdi.

Bir gün hakkın rahmetine kavuştu kadın. Doluştular hepsi cenazesine annelerinin. İçten içe soğuk davrandılar babalarına. ’’ Keşke annemin yerine sen ölseydin!’’, ’’ annemi niye yaşatmadın?’’ der gibiydi bakışları.

Adam tek başına kalmıştı artık. Tek maaşla geçinmekte zorlanacağı gibi, yalnız yaşamakta oldukça zorlanacağını çok çabuk anladı. Yemek yapmayı da bilmiyordu. Belki, ev sahibi de bekâr olarak evinde oturmasına razı gelmeyebilirdi.

Her gece ağladı adam yalnızlığına. Günlerce, yarı aç yarı tok yaşadı. Tüm geceleri uykusuz geçiyordu. Bir gün cesarete gelip kızına dert yandı:

- Kızım, ben yalnız yaşayamıyorum! Bana bir ev arkadaşı, bir can yoldaşı bulamaz mısınız?

Anında tersledi kızı:

- Hiç mi sevmedin annemi baba? Ona nasıl ihanet edeceksin?

Cevabını almıştı adam. Bir daha da kimseye açamadı derdini.
………

Adama ara sıra yemek getiren komşu kadınlardan biri, günlerce cevap alamayınca, diğer komşulara haber verdi. Sonunda, kapı çilingirle açıldı. Salondaki koltuğunda ölmüş, yatıyordu adam. Öleli günler olmuştu, naaşı kokmuştu bile.

Haberi alan çocukları doluştular onun da cenazesine. Onun için de göz yaşı döktüler. Fakat anneleri kadar üzülmedikleri her hallerinden belli oluyordu.

Babaların gizli sevgilerinin değeri halâ anlaşılamamıştı…..

Fikret TEZEL