Hayat, aslında baştan sona bir yolculuktur. İnsan bu yolculukta pek çok kapıdan geçer, pek çok gönülle tanışır. Sevdikleriyle birlikte kah güler, kah ağlar, nice hatıralar biriktirir. Fakat bu yolculuğun bir gerçeği vardır: Ayrılık. Her buluşmanın bir sonu olur, her vedanın ardından bir boşluk kalır. Ama bu gerçeğe iman penceresinden baktığımızda görürüz ki, aslında ayrılık diye bir şey yoktur. Olsa olsa, sadece başka bir buluşma zamanı vardır.

Çünkü bu dünya hayatı geçicidir. Burada herkes misafirdir; kimimiz kısa, kimimiz uzun süre konuk olur. Birbirimizi sevsek de bir gün ayrılmak zorunda kalırız. Ama iman eden kalp bilir ki, ayrılık sandığımız şey aslında geçici bir perdedir. O perde bir gün aralanacak ve ardında asıl buluşma gerçekleşecektir: Ahiret buluşması.

Ahiret, sevdiklerimizin ebedi bir bahçede yeniden yanımızda olacağı yerdir. Kırık dökük cümlelerimiz tamamlanacak, yarım kalan hayallerimiz orada nihayete erecek. Burada gözyaşlarıyla uğurladığımız insanlar, orada tebessümle bizi bekleyecek. İşte o zaman anlayacağız ki, ayrılık sadece bir sınavmış, sabırla geçmemiz gereken bir yolmuş.

Kimi zaman mezarlıkların sessiz taşları arasında dolaşırken içimize çöken hüznün sebebi de budur. Çünkü biz "son" sanırız. Oysa o mezar taşları aslında bir davetiyedir; “Burada bitmedi, yolculuk devam ediyor. Gerçek buluşma orada” der. Ölüm, iki sevgilinin arasına giren bir ayrılık değil; iki sevgilinin sonsuzlukta kavuşması için açılan bir kapıdır.

Bunu bilmek, kalbi teselli eder. Çünkü insana en ağır gelen şey sevdiklerinden kopmaktır. Fakat Rabbimizin rahmeti sayesinde anlıyoruz ki, kopmak yok; sadece beklemek var. Sabırla, dua ile, salih amellerle süslenen bir bekleyiş… Ve sonunda, vuslat.

Demek ki ayrılık dediğimiz şey, aslında yanlış bir kelimedir. Doğrusu şudur: Bazen ayrılık yoktu, sadece başka bir buluşma zamanı vardı. O buluşma zamanı, cennetin kapılarında, gözyaşlarının unutulduğu, kalplerin huzura kavuştuğu bir zamanda olacak. Orada hiçbir veda yok, hiçbir kayıp yok. Orası, gerçek kavuşmanın ve sonsuz sevginin mekânı…

İşte bu yüzden, bugün ayrıldık diye üzülsek de kalbimize şu umudu yerleştirmeliyiz: “Biz sadece başka bir buluşma zamanı için ayrıldık."