Geçmiş zamanları konuşurken bazen gizlenmek istersiniz şimdiki zamanda.Çünkü bilirsiniz,geçmişin ruhu kirlidir.Her ne kadar adım atacak yüzü kalmamış olsada sizi sobeleyip içine çekmeye çalışacaktır. Arkasından baktığınız her dün’ün bedelini ödemiş olmanızda fayda etmez.
Ya-ka-la-na-cak-sı-nız!
Geçmiş tanır herkesi...
Konuşmayı unutmaya başladığım günlerin
tetikçisiydi içimdeki duygu sağırlığı.Birbirle
riyle konuşup gülen,eğlenen insanları imrenerek seyrediyordum.Ağızlarından çıkan
kelimeleri taklit ederek kendime ses olmaya
çalışıyordum.Bazen de nefret ediyordum kar
şımda hiç susmayan insanların dudakların
dan.Konuşacak bunca şeyi nerden buluyorlar diye kendimi yiyip bitiriyordum.Onların çok kısa bir zamanda konuştuklarını belki de ben bir haftada konuşmuyordum.
Konuşmalarımda yer verdiğim bazı kelimeler bazen çok uzun bir süre uğramıyorlardı dilime.Onlarda sıkılıyordu, bu sessizliğin sonu yok diye aralarında konuştuklarını duyuyordum.Ben ister miydim böyle olmayı?
Keşke bir gün misafir olsanızda (kavga olmadığında)evimizin sessizliğine şahitlik etseniz.Belki beni yalancılıkla itham edenleri ikna ederdiniz.
Babamın  konuşma hakkını ertelediği her "an"ın,kocaman ağzıyla güldüğünü görmek ve hiç bir zaman baba-oğul diyaloğuyla tanışamayacağımızı bilmek benim için çok zordu.İcra Müdürlüğündeki Asaf ile evdeki Asaf farklı mıydı acaba?Bunu gerçekten merak ediyordum.Yoksa annemin babama yakıştırdığı o pısırık kelimesi, babamın hakkettiği bir yakıştırma mıydı?Arada bir söylediği bazı cümleleri dışında aklımda hiç bir söyleminin kalmaması da tuhaf değil miydi?
"İnsan konuştukça iyileşir" derler ya sık sık düşünüyorum bunu,acaba konuşmak hatırlatıyor mu?Hatırladığın her şey taşları yerine oturtuyor mu?Belki oturtuyor ama kanatıyor da...
Hatırlamak istemediğiniz sokaklar,arkadaşlar,
filmler,şarkılar,köşebaşları her gün kendini hatırlatmak isterken,senin neler yaşadığını görmezden gelirler.Kafan güzeldir,vücudun uyuşmuştur,üstün başın kir pas içindedir,ıslanmışsındır,hatta altına işemiş sidik kokuyorsundur,hatırlanmak istemiyorsundur ama bir yandan da inadına hatırla diyenlerin sesini duyuyorsundur.
Konuşmak,hatırlamanın kırmızı çizgisidir...
İster istemez hatırlıyor insan,belki iyileşirim diye hatırlamak istiyor belki de tamamen yok olurum diye...Bir seçim yapmanı istiyor.
Benim seçimlerim kendimi tamamen yok etmek için olmuştur hep.15 yaşlarında kendini bitirmenin arifesinde olan biri için yarının bayram olması imkansızdı çünkü.
Okulu bırakmaya karar vermiştim,zaten arada bir uğrayıp çıkıyordum.Ne öğrenciliğimin ne de çocukluğumun yüzü gülmemişti benden yana.Gerçi benim yüzümün gülmediği şeyleri saymaya kalksam öğrenciliğimin de çocukluğumun da boynu bükük kalırdı.Artık sokakların madde bağımlısı Efkan’ı olarak kendimi, kendimle tanıştırmıştım.Önce polisler ,sonra kendim tanışmıştım bu yüzümle.Annemin tanışması umduğumdan erken olmuştu.Çakmak gazını soluduğum bir anda hışımla girmişti odama.
"Sen daha okula gitmedin mi"? lafı ağzında kalmıştı.Elimdeki çakmak gazına bakarken karşımda donup kalmıştı sanki.Onu umursamadan gazı içime çekmeye devam etmem bir anda çözülmesine sebep olmuş,karşımda titremeye başlamıştı.
Sinir boşalmasıydı yaşadığı,ya benim yaşadığım neydi?
"Efkannn,ne yapıyorsun sen?Delirdin mi,ne yapıyorsun?"
Annem çok uzun bir zaman sonra ilk defa adımı söyleyerek benimle iletişime geçmeye çalışmıştı.Demek adımı unutmamış diye söylendim içime peltek dilimle.O anki görüntümün çok iğrenç olduğunu az buçuk biliyordum,gözlerimin baygın baygın baktığını,dilimin bir kelimeyi doğru olarak söylemek için girdiği binbir kılığı,ellerim ve
kollarımdaki damarların patlama raddesine geldiğini,nefesimin gaz koktuğunu,hepsini, hepsini biliyordum...
Annemin bana doğru adım attığı an ağzımdan çıkan ilk cümle "çok geç kaldın anne"olmuştu.Geç kalmanın ne olduğunu,gerçek anlamını, hani o "anlamın ağırlığı"var ya, işte onu, ilk defa öğrenmişti annem.Elimdeki çakmaz gazını zor bela çekip almış,başını ellerinin arasına alarak ağlamaya başlamıştı.
Onu ağlarken görmenin ben de hiç bir duygusal etki yapmamış olması ne kadar hissizleştirildiğimin kanıtı gibiydi.Annem ağlarken ben hangi dünyada olduğumun farkında bile değildim. Akşam babam öğrendiğinde belki kendi dünyamıza dönerdim.
Geçmiş tanır herkesi demiştim ya bazen de insan geçmişini tanıştırır tanışmak isteyenlerle...
Tanışmıştı annem...