Herkesin kendi yaşamına göre önemli günleri oluyordu.Benim de bugün.

Eminim.
Ya da kalp bozukluğu mu demeliyim?

Diğer günlerin hepsinde inanmayı denemişti ruhum.

Beklemiştim.

Nâfile hepsi.

Düşüncelerinde boşluklar vardı.
Gördüğü,güzel bulduğu her şeyle ama her şeyde o boşlukları doldurup o an egosunu yükseltiyordu.Bundan mutlu olmuyordu bununla dünyasının güzel olduğunu sanıyordu.
Sanrılarla eğlenmeyi seçiyordu.
Karanlığı güneş sanması bu yüzdendi.

Birden fazla kişiliğini gözlerimle görüyordum.
Tıpkı bir çocuk gibi görüp,harflerindeki mısralarla aldatmasını üzülerek izliyordum.

Sadece her an daha çok farkına varıyordum.
Gözlerinin sadece benimle olmadığını daha çok görüyordum ve trajikomik olan benim yanımda başkalarını övmesi ama bedensel ama tensel övgüye dönüştürmesiydi.

Evet davranış ya da kişilikle alakalı değildi.
Kalp bozukluğu bu.
Sevgisiz(lik) bozukluğu.


yanılmak,ama en çok da hayatımda var olan gerçek değeri ip cambazına çevirmek de ne şimdi ?

Hangi hınçların,hangi hırsların acısıyım ben şimdi?Hangi boş vakitleri güzelleştireni?

Sessizce çekilirim ,sessizce giderim dememiş miydim?

Dalga geçmiştin…
Sessizce gidiyorum.
Bıraktığın girdap için çabasızlıklarına,

Gözünün bende kalmayışına gidiyorum.