Cehennemi içimde yaşarken, dışarıda da aynı ateşi solumak… Ne kadar adil olabilir ki?
Avazı çıktığı kadar çığlık atan ama dışarıya sessizlikle bakan bir bedenim var.
Aldığım her nefes Buhar’a dönerken, cayır cayır yanan bir ruhun et yığınına sıkışıp kalması
Ne kadar sürdürebilir bir hayattır ki?
İnsan, diri kalabilir mi böyle?
Sanırım sözün özü, tam anlamıyla bunu yaşıyorum.

Elden gelen bir çarenin olmayışını seyrederken kahroluyorum.
Üstüne bir de sebepsizce, pervasızca söylenen sözlere cevap vermek zorunda kalınca,
Cinnet geçirmemek, parçalanmamak mümkün olmuyor.
Ne tahammül kalmış içimde, ne de sakinlik…
Öfke, hırs; sol yanımdan başlayıp tüm bedenimi saran sessiz bir yangın gibi.
Ve kafamda susmayan şeytanın sesleri: intikam, hırs, öfke…
Her yıkım kararını anlık aldıran, delice fısıltılar.

Herkese öfke kusarken, nedense içimde sadece bir kişinin ya da birkaç kişinin iyiliğini istemek kalıyor.
Ama geri kalan herkesi, tek tek cehennemde yakma isteği artıyor içimde…
Yürüyen kaos, yaşayan cehennem gibiyim.
Ne insanlık kalmış içimde, ne umut.
Beni yakanları, benimle birlikte o ateşte kül etmek istiyorum.

Tutunduğum tek bir dal vardı, ama o bile artık içimdeki öfkeyi durduramıyor.
Şeytanın ele geçirdiği düşünceler, hisler, parçalıyor beni.
Anlamak istemeyen, algısı kapalı herkese karşı tahammülüm kalmadı.
Anlık parçalama isteğim büyüyor.
Yorgunum artık…
Yanmak, tükenmek, tüketilmek; sessiz çığlıklarla boğazımda düğümlenen, her nefesime yeni bir yanma ekleyen o ağırlıktan yorgunum.

Gözpınarlarım kurudu, kalbim taşa döndü.
Kendi cehennemimde herkesi yakmak istiyorum,
Özellikle de beni bu ateşe atanları...

#seytan #yangin #cehennem #yasayanölu #yürüyenkaos #cehenneminkendisi #ölübeden
#içimdekişeytan #hırs #öfke #katliam